Pokaż treść!

H IPOLIT BORATYŃSKI. 25poddyma płomień niezgody i stara się naruszyć sakrament małżeństwa!— Ja wam powiadam, moi panowie! — mówił dalej służalecKmity chełpliwym tonem , — że, co pan Krakowski przedsięweźmie,tego koniecznie dokonać m usi!Na te słowa młodzieniec, co prawie przez cały czas pocichu rozmawiałz Teofilą,, obrócił się do mówcy i przerwał mu dobitnym głosem ;— Zapomnieliści widzę zupełnie o hrabi z Tarnowa’ Już-to potrzeci raz nazywacie waszego pana, panem Krakowskim, kiedy przecieżto imię należy tylko temu, któremu ja mam zaszczyt służyć. Należymówię Janowi Tarnowskiemu, kasztelanowi Krakowskiemu, najpierwszemupomiędzy dygnitarzami świeckimi. Jeszcze w dzieciństwiezwano go młodym panem Krakowczykiem, od miasta, nad któremojciec jego był przełożonym i które było świadkiem jego chrztu;a dopóki niebo zachowuje go dla nas i dla ojczyzny, to nikt drugi,a mianowicie w mojej przytomności, nie może wydzierać imienia, któremu nadali król i n aró d !— To tedy należycie do sług hetmana wielkiego? — pomruknąłzielony żupan, rzucając na młodzieńca wzrokiem nienawiści, która podówczaszapalała wzajemnie stronników nieprzyjaznych rodów. —No! my tam nie będziemy sprzeczali się o nazwiska. Tu idzie o w ładzęi moc; a to oboje znajduje się przy Kmicie !•—- A przy kimże? — zawołał rozgniewany młodzieniec, odwracającsię nieco przytwardo od mówiącej doń zalęknionej dziewczyny —•przy kimże ma być moc i prawo, jeżeli nie przy Janie Tarnowskim,zwyciężcypodObertynem, którego król i naród ojcem ojczyzny nazywa?Niechaj zuchwalstwo podnosi głowę i niech pełną dłonią zasiewa niezgodę, lecz wielki hetman żyje jeszcze, a on i Samuel Maciejowski,biskup, a przytem i sam król, będą wiedzieli, jak sobie począć i z Wojewodąi z Wincentym Dzierzgowskim i z Medyolańską Boną!Kiedy ten zasię tak mówił, drugi rzucił wzrokiem na mocną budowęczłonków młodzieńca i na jego gniewne oczy, i musiał zaistew nich coś wyczytać, co mu doradzało być umiarkowańszym; połknąłbowiem zniewagę, która mu gwałtownie nadęła żyły i odpowiedziałtonem obojętnym:— I czemuż tak się oburzasz, młody towarzyszu? Wszakże mytego rozstrzygać nie będziemy.... ale może — przydał po chwiliprzytłumionym głosem — przyjdzie kiedy czas, że ja będę mógł na toodpowiedzieć!Młody żołnierz nie zważając na to, co przeciwnik powiedział, odwróciłsię do starego szlachcica, który z cichem zadowolnieniem poglądał,jak ten sobie dobrze umie poczynać.— Widzicie, mój ojcze — rzekł — że jakoś nie idzie spokojnie