Pokaż treść!

HIFOLIT BORATYŃSKI. 2 8 1lem (*), a które jej przeciwnicy wystawiali w niekorzystnych barwach,stanęły jej na myśli, i połączyły się z napomknieniami matki dla zachwianiajej wiary.— I czemuż, Heleno, ciągle zachowujesz milczenie? — zawołałkról, widząc że Helena starała się nadaremnie potłumić swoje uczucia.— Możesz mnie nie ufać? Czyliż mi nie przyznajesz mocy i chęci dotrzymaniadanego mi słowa? Odkryj mi — mówił łagodnie usuwającjej rękę, którą ona smutkiem i wdzięcznością przejęta chciała do ustswych przycisnąć — odkryj mi przyczynę boleści! Czy cię zasmuciłamatka twoja? albo może ... tak zapewne, musiałaś przykrą wiadomośćz Wilna otrzymać, a twój pan Boratyński może znowu jakiego figlaw swoim rodzaju wypłatał. Cospetto ! a myśmy tyle byli łaskawi, żeśmyprzebaczyli mu zbrodnią, jaką zawinił przeciw naszemu majestatowi;ale jeżeli nie zaprzestanie martwić naszej miłej kuzyny, którejwcale nie wart, to poczuje nasz gniew, gdyby nawet i dziesięciu m arszałkówsejmowych było jego braćmi!— O! nie racz tak mówić, najjaśniejszy panie — zawołała Helenaz przelęknieniem, i prosząc: — Nie okaże się on i nie może okazać sięniegodnym łaski twojej, miłościwy królu: zaczćm jeśliby wasza królewskamość dowiedział się czego, to niechaj nie raczy potępiać gobez wysłuchania; bo świat napełniony jest chytrością, a my otoczenijesteśmy tajemniczemi zagadkami.— Tak to jest w rzeczy samej podobno — odpowiedział Zygmunt,coraz więcej dając baczenia — bo już nawet i usta mojej ze skromnoścido gołębicy podobnej kuzyny zaczynają w zagadkach przemawiaćdo swojego króla i najlepszego przyjaciela. Nie chcesz oskarżać swojegoszczęśliwego psotnika; ale daleko byłoby lepiej, gdybym z usttwoich dowiedział się o jego przewinieniu, aniżeli z drugich, którebygo mniej pobłażliwie sądziły. Ha! z życzliwości ku tobie mógłbymzbyt mu wiele przebaczyć, oprócz samej niewierności dla ciebie; bocię wyżej szacuję, aniżeli wszystkie kobiety, jakie kiedy zaznałem, wyjąwszyjednę tylko, a to możesz mi przebaczyć.— Nie uważaj, miłościwy panie, na nierozsądne marzenia dziewczyny— mówiła dziewica z wielkiem pomięszaniem — zapomnijO Zygmunt August zaraz po śmierci swojej pierwszej żony, Elżbiety Austryackiej,zakochał się namiętnie wBarbarze Radziwiłfównie, a miłość jego uie była bez wzajemności.Odwiedzał on ją często potajemnie, mając wejście przezedrzwi, z ogrodu zamkowegodo ogrodu wojewodziny Wileńskiej, matki jej, prowadzące. Dnia jednego braciąBarbary zaśtali niespodzianie króla podczas podobnej schadzki u siostry, i skłonili go,aby natychmiast połączył się z nią związkiem małżeńskim przez proboszcza tejże dyecezyiw obecności niewielu świadków. Związek ten tajony był aż do śmierci Zygmuntastarego.