Pokaż treść!

2 8 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.Z uśmiechem poglądała na nią przez okno, a potem rzekła samado siebie:— Chociażbyś potrójnym pancerzem otoczyła swoje dumne i mściweserce, to przecież rozpalone ostrza sztyletów niezaspokojonej dumyprzedrą się przez nie i aż do wnętrza przenikną, ażebyś wyszła na widokz twardój opony i padła ofiarą moją i mojej nienawiści, którąm cijuż oddawna zaprzysięgła! Jak ona śpiesznie postępuje do oczekującejna nią lektyki, żeby tak pocieszającą nowiną przeszyć serce swejcórki! Idź, czyń swoję powinność! I Bona Medyolańska uczyniswoją!* **Helena po długiej rozmowie z płaczem opuściła matkę; czysta duszakochającej dziewicy stanowczo pogardziła podejrzeniem, które matkastarała się w niej obudzić; wszelako zimne urągowisko Anny niechybiło całkiem swojego skutku i jeszcze nie znikły ślady łez wylanych,gdy król prędkim krokiem wszedł do jej pokoju w towarzystwiewojewrody Lubelskiego.— Przychodzę pożegnać się z tobą, piękna kuzynko! — mówił ZygmuntAugust, przybliżając się do niej z wypogodzoną twarzą — jużczekają na mnie konie, co do Piotrkowa mają mnie zawieźć; nie chciałematoli odjechać, nie powiedziawszy ci pierwej, że idę tam gdzie,jeśli niebo dozwToli, to i twój i mój los pomyślnie się rozstrzygnie.Wkrótce spodziewam się, że najjaśniejsza wygnanka przybędzie z Wilnado domu swojego męża i to w taki sposób, w jaki jej przystoi,a z nią też powróci i drugi wygnaniec; wtedy starożytny ród Jagiellońskii nowTy szczep starożytnego domu Piastów w Polsce znowu zakwitnąna długie a długie lata w szczęściu i radości. Ale cóż widzę,Heleno? odwracasz się odemnie, a oczy twoje zalane są łzami?W rzeczy samej ukazanie się króla i jego przyjacielskie wyrazy powiększyływzruszenie Heleny. Gdyby też to było prawdą! Gdybywspaniałomyślny monarcha, który stał przed nią, zdradzony był przeztego, któremu przyszłe szczęście troskliwą ręką przygotował i któremuniedawno jeszcze ciężką winę przebaczył! Gdyby zdradzony byłprzez tę, dla której opierając się zgromadzonym stanom państwa,koronę przodków na hazard wystawiał? Gdyby z jednej strony zuchwałośćmłodzieńcza i osłabiająca siła nieobecności, a z drugiej lekkomyślnośći chęć podobania się, rozwiązując węzły, które cnota i miłośćuświęciły, gotowe były nowe zawiązać, którym może właśnie samatajemnica występku nowy, zbrodniczy powab nadawała? Świeżewydarzenia osłabiły jej przekonanie o stałości Hipolita; niezwyczajneokoliczności, towarzyszące związkowi Barbary Radziwiłłówny z kró­