Pokaż treść!

2 7 8 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.gnać ją na poniżenie, przywaloną ciężarem, któryby jej nienawistnągłowę przytłoczył tak, by już nigdy nie śmiała jej podnieść.Tymczasem stolica pustoszała coraz bardziej. Magnaci śpieszylina sejm, i Piotr Kmita też po długiej rozmowie z Medyolanką udał siędo miasta Piotrkowa; a tak tedy odgłos biesiadny przebrzmiał nazamku królewskim, i tylko pokątne działanie intrygi błądziło po nimw cichości, gdy posłaniec z Wilna przybył z listami do starościny Falczewskiej,powiernicy królowej Bony.Pani Podolska znajdowała się podtenczas u królowej matki, prowadzącjednę z owych długich ucinkowych rozmów, które dla obubyły przykre, a wszelako przez jednę gorliwie poszukiwane, kiedydruga przynajmniej ich nie unikała; gdy oto starościna weszła do gabinetuśpiesznym krokiem, z zaczerwienionemi licami.Z pozornem zadziwieniem i niepochwalającym wzrokiem, spojrzałaBona Sforcya na pożądaną przeszkodę niemiłej rozmowy, i mówiła doniej z pewną ostrością:— Cóż tam przynosicie nam, Falczewska? Spodziewamy się, żeto musi być rzecz nader wielkiej wagi, co znagla was do przerywanianam, wbrew rozkazowi naszemu, zabraniającemu wszystkim dworskim,by nie wchodzili do tych pokojów w czasie, kiedy dostojna krewnanasza zaszczyca nas obecnością swoją?— Jak najjaśniejsza pani rozkaże — odpowiedziała starościnaledwie oddychając dla pośpiechu z jakim przyszła: — Jak się podobanajjaśniejszej pani! Wprawdzieć to, co mnie tu przyprowadza, nie jestni mniej ni więcej, jedno to co mężezyzni w dumie swojej mianują nazwiskiemkobiecej gadaniny; wszelako, jak to waszej miłości wiadomo,częstokroć ono niemniejszej jest wagi i niemniej skuteczne nad ich poważnenarady i okrzyczane rycerskie czyny.Na to rzekła obojętnie królowa:— Zaprawdę, Falczewska, nie może to wam być tajno, że myśmysię przyzwyczaili i mamy w naszej mocy inne oręże; a nader rzadkoużywamy pospolitej kobiecej broni, to jest języka; to samo zaś z większąjeszcze słusznością powiedzieć można o księżniczce, o której milkliwościdopiero co dostatecznie mogliśmy się przekonać. Wszelakokiedyście tu już raz weszli, to uwolnijcie się z tego ciężaru, który wamprawie zagraża niebezpieczeństwem utraty oddechu, byleby to tylkopodobało się księżniczce wojewodzinej.— Na ten raz — odpowiedziała pani Falczewska — jest to ostrepióro, co w miejscu również ostrego języka składa świadectwo o tem,czego nader bystre oko dostrzegło; wasza zaś królewska mość możesama o tem sądzić, ażali jest godnem jej wysokiej uwagi, a osobliwieksiężniczka, której, jeżeli dwór i miasto mówią prawdę, przedmiot niniejszegopoufałego biletu dosyć blizko dotyczy.