Pokaż treść!

276 A LEK SA N D ER BRONIKOW SKI.z ręki Barbary, a uwolniony rumak rzucił się w szalonym poskokudrogą do lasu. Boratyński postrzegł z przerażeniem, że koń skierowałsię ku przepaści, o której dworzanin był wspomniał; puścił sięwięc za nią z szybkością strzały, a po za nimi przebrzmiał niezasłyszanyokrzyk przestrachu nadjeżdżających tymczasem dam.Lotny rumak Boratyńskiego wkrótce dognał Barbarę, Hipolit pochwyciłsilną ręką za cugle, zatrzymał konia, a omdlała księżna padłana jego ręce. Złożył on ten drogi ciężar, dla którego Zygmunt AugustJagiełło chciał się wyrzec ciężaru ojczystej korony, zlekka nawilgotnej, mchem okrytej ziemi, podpierając jej głowę, i nieświadomysposobu obchodzenia się z niewiastami, pochylony nad nią, niepewnyco w tej pustyni począć by ją orzeźwić, i myśląc o biednym Stasiu, któryswojej wierności śmiercią może przypłacić. Wtem nieopodal odnich dało się słyszeć troskliwe wołanie: — Gdzie jest królowa? —i w tejże samej chwili, gdy Barbara ocuciła się z tego ogłuszenia,zgromadzony dwór otoczył oboje.Spirytusy i inne pachnidła, które umiejętna ręka ochmistrzynii innych dam prędko podały pani, przywołały ją zupełnie do zmysłów,tak, że oparłszy się na jednej z dam pokojowych, wyszła z gęstwiny.Wtedy pierwsze jej spojrzenie padło na małego konia jej pazia:leżał on rozciągnięty bez ducha z rozdartym bokiem, tak, że mu całkiemwyskoczyły wnętrzności, a tuż przy nim leżał chłopczyna, zbladły,skrwawiony i bez poruszenia.Okrzyk przestrachu wydobył się z piersi Barbary; porwała się odswojej przewodniczki i bieżała ku temu, co młode swoje życie dla niejpoświęcił. Z największem przerażeniem postrzegła szeroką ranęw piersiach wiernego Stanisława; rzuciła się płacząc obok niego naziemię, potem poglądała długo na spokojne, zbladłe oblicze i wreszciemilcząc złożyła pocałunek na czoło we krwi zbroczone.Przy niej klęczał Hipolit, trzymając w swojem ręku ręce nieżywego; królowa zakrywając twarz i łzami zroszone oczy, podniosła sięzwolna, gdy wtem Boratyński zawołał radośnie:— On żyje! o ! dzięki Bogu! Staś mój żyje jeszcze!I wkrótce powracający oddech potwierdził radośne domniemanie.Pani, na poły płacząc, na poły radując się, rozkazała prędko zrobićnosze ze zrąbanych gałęzi, i pomimo wszelkich przedstawień ochmistrzyni,szła sama przy nich aż do bramy stolicy, ku której niesiononapowrót młodego męczennika nieustraszonej wierności.Przez cały dzień ciągle mówiono o tym wypadku. Bohaterskiczyn pazia był przedmiotem wielu szczerych, a oraz i wymuszonychpochw ał; jego zaś prędkie, według wszelkiego podobieństwa, ozdrowienie,obudziło powszechną radość; tylko pani Horonostajowa,