Pokaż treść!

2 7 4 A LEK SA N D ER B R O N IK O W SK I.pod same przedmieścia Wilna i w których lubiący łowy dawniejsiwielcy książęta i królowie zaprowadzili obszerne knieje i wygodnedrogi. Wielu znaczniejszych sług dworskich, a pomiędzy nimi i Boratyński,także jechali tuż za panią, a na końcu orszaku, na rzeźkim litewskimkoniu, sadził paź Stanisław Lacki, opakowany lekkiemi sprzętami,które damy owego czasu rade miały pod ręką, dla użycia ich naprzypadek potrzeby.Wązka droga zatrzymała nieco powozy; damy siedzące w nichmiały wiele do mówienia, albo do poszeptywania z towarzyszącymi impanami, według tego, jak stosunki i wiek określały przedmiot rozmowy.A tak zdarzyło się, że odbywszy prawie godzinę drogi wśródlasu, Barbara w towarzystwie Boratyńskiego, tudzież dwóch albotrzech innych jeźdców i swego wiernego pazia, znacznie oddaliła sięnaprzód od reszty orszaku.Tak jadąc, przybyli na małą niwę będącą wśród lasu, która na półprzykryta opadłem liściem wiązów i buków, wiele dróg w rozmaitymkrzyżujących się kierunku łączyła. Królowa, nieświadoma okolicy, zatrzymała konia i pytała jednego z przytomnych panów, któraby z tychdróg prowadziła do zamku łowieckiego, gdzie przygotowano dla niejśniadanie, i potem wskazała na jednę z nich, co zdawała się być więcejujeżdżona aniżeli drugie, mniemając, że ta będzie istotnie. Wszelakozapytany zaprzeczał, upewniając, że jak wie z własnego doświadczenia,droga ta prowadzi do przykrej spadzistości, gdzie w dole znajdujesię niezgruntowane bagnisko. Powiadał, że razu jednego samzapędziwszy się na łowach, ścigając z zapałem zwierza, zwrócił się byłku tej stronie, i że tylko szczęśliwym przypadkiem uszedł nieuchronnejśmierci, gdy koń jego potknął się tuż na samym brzegu przepaści,której on nie spostrzegł. Potem wskazał jednę z dróg przeciwnych, ja ­koby ta miała prowadzić do zamku łowieckiego, i zachęcał najjaśniejsząpanią, aby się za jego przewodnictwem udała. Ale drudzy obecniwcale innego byli zdania, a każdy utrzymywał, że zna okolicę lepiejniż drugi.Wówczas Barbara zawołała uśmiechając się:•— Tak to zazwyczaj bywa, kiedy się zboczy z prostej drogi; bitygościniec byłby nas wprawdzie nie tak prędko, ale bezpieczniej zaprowadziłdo miejsca, gdzie nam przygotowano posiłek, który jak rozumiemy,po przejażdżce na zimnem powietrzu lutowem będzie dobrzesmakował. Wszelako najlepiej podobno będzie, jeżeli każdy z was,moi panowie, rozpozna drogę, którą za prawdziwą uważa; my zasiętu zaczekamy na drugich panów i damy.Posłuszni dworacy rzucili się na rozkaz pani w rozmaite strony dolasu, i wkrótce tentent ich koni zamilkł w odległości. Tylko Hipolitj jego krewny, których rozkaz dworski dnia tego do bezpośredniego