Pokaż treść!

2 7 2 A LEK SA N D ER B R O N IK O W SK I.rego niestateezność umysłu mogła ją w jednej chwili strącić z tronuw przepaść nędzy i pogardy! Wspomnienie na swe nieprzyzwoiteprzebywanie w domu Kmity, stanęło mu podobnież z przykrościąw umyśle, a przecież czuł, że ta, co do niego mówiła, ma podwójneprawo do zaufania, jako pani, której służył, i jako jedyna osoba, którana przyszłość może i będzie chciała opiekować się jego miłością.Odpowiedział tedy z większem pomięszaniem, aniżeli było jegozwyczajem:— To, o czem wam donieść mam, najjaśniejsza pani, mało możeprzyczynić się do mojego usprawiedliwienia, zarówno jak niektóre nieprzyzwoitości,które popełniłem, nie mogą mnie uniewinnić w łaskawościwaszej!— Wyznanie winy — mówiła Barbara uśmiechając się — jestpierwszym krokiem do żalu i poprawy. Wszelako nie przedemną tylkosamą macie się uniewinnić — dodała nieco surowiej. — Jeżeli toprawda jest, co słyszałam, to jeszcze jest ktoś, czyjego pobłażania bardzopotrzebujecie. Mówię ja o Helenie Odrowążównej, panie kasztelanicu;bo nie mogę mniemać, ażebyście wy, jak nam powiadano, dlapozyskania przychylności naszego nieprzyjaciela, marszałka wielkiego,mieli lekkomyślnie zrywać związek, którego opiekunką obraliście m ałżonkęwaszego pana. Związek-to uświęcony błogosławieństwem ojcowskiem,który utrzymywać będziemy w całej mocy nawet przeciwkowam samym; bo królowym takich właśnie związków, nie zaś miłosnychawantur dworaków bronić przystoi.Wtedy zaczął Hipolit swoje opowiadanie; wyznał, jako nierozsądniepogardzając przestrogami brata, przyłączył się do Kmity, chcąc,jeżeli można, pozyskać zaufanie skrytego starca; jako, nie mogąc nażaden sposób dopiąć tego celu, dał się wciągnąć przez lekkomyślnośćmłodzieńczą w próżne zabawy, i jak cel swojego postępowania prawiecałkiem z oczu utracił. Wspomniał o dziewicy Podolskiej z całymzapałem miłości, błagał Barbarę, aby go nie uważała zdolnym do złamaniasłowa. Nadmienił o postępowaniu Zygmunta Augusta zewszelkiem uszanowaniem, jakie mu delikatne uczucie w obecności jegożony nakazywało; a gdy napomknął o scenie, której skutkiem byłojego wygnanie, wyznał zmuszony niejako w ciągu mowy, że zbyt lekkomyślniedał ucha niektórym poszeptom i w zaślepieniu oburzonegoumysłu zasłużył na wyrok, który go oddalił od Krakowa i od kochanki.Z wielką uwagą słuchała Barbara opowiadania młodzieńca; zakażdą chwilą niknęły pomału chmury, które w początku piękne jej czołopokryły; żądała dokładnego powtórzenia tego, co mu się przytrafiłoz ową starą i jej tak zwanym krewnym; zastanowiła się przez chwilęnad tem, a nakoniec powiedziała, z odzyskaną zupełnie wesołościąi właściwym sobie wdziękiem: