Pokaż treść!

2 6 8 A LEK SA N D ER B R O N IK O W SK I.przyjąć łaskawie do rzędu swoich sług dworskich, Ręczę wam, miłościwapani, za niego; chociaż to jest dopiero wyrostek, ale prawdziwyLitwin, i może potrafi wiernością a przywiązaniem ku swojej królewskiejpani zatrzeć ostatni ślad plamy, która jeszcze znaczna szpetniejena jego ojcu z dawniejszych nieszczęśliwych czasów.Barbara rzuciła przelotne wejrzenie na Hipolita; a potem, jakby gonie uważając, odwróciła się do małego Stanisława i rzekła z powabnąuprzejmością:— Jeżeli tak jest, młodzieńcze, jak wasz ojciec powiada, to możemywas zaiste przyjąć pomiędzy naszych paziów i powierzyć rękom waszymwachlarz i zwierciadło, nim te będą mogły robić karabellą nausługach naszych i naszego pana.— Dałby to Bóg — odpowiedział Staś, mocno zarumieniony i pomięszany;— ale nie, raczej niech Bóg tego nie dopuszcza, ażeby przyszłakiedy potrzeba dobywać oręża ku obronie waszej królewskiej mościi... ale — dodał prędko — przekonasz się, najjaśniejsza pani, żeStanisław Lacki i tych potrafi użyć w potrzebie, równie jak tamtych.* **Długoletnia znajomość dworu potrafi nawet i najsłabsze oko zaostrzyćna pewne przedmioty. Obojętność, jakiej Hipolit Boratyńskidoznał od pani, nie uszło baczności skarbnikowej Horono staj owej; zaczęławięc zaraz objawiać zły humor i niechęć, którą młody Polak odsamego początku w niej obudził, a co może wzmogło się jeszcze zpowodułaski, w jakiej narzeczona jego stała u młodej księżnej. Przybliżałasię zatem ku niemu tak prędko, jak tylko etykieta dozwalałaochmistrzyni, a ciężka materyalna suknia jej ruchom, i poszepnęła mu,dosyć jednakowoż głośno, przeciągłemi wyrazami i z gorzko słodkawymuśmiechem:— Zaiste przybycie wasze, mości kasztelanicu, nader zdolne jestrozweselić miłościwą panią, przywodząc jej na myśl towarzysza podróży,który umie zaprawić rozmowę najprzyjemniejszemi, a osobliwiestosownemi bardzo do okoliczności wiadomościami, jak tego dowiedliściena gościńcu do Krakowa. Zapewne na dworze najjaśniejszejpani królowej wdowy tak wiele musi się znajdować niepowołanychkaznodziejów prawdy, że zbywającymi chciano jeszcze i zamek W i­leński rozweselić ?Hipolit wszedł na pokoje królowej w drażliwem usposobieniu; nieświetneprzyjęcie, jakie u niej znalazł, nie omieszkało boleśnie go dotknąć,a zatem wcale nieusposobiony do przyjmowania szyderstwaochmistrzyni za żart, jak tego wiek jej, płeć i miejsce, na którem się