Pokaż treść!

H IP O L IT BORATY ŃSKI. 2 6 7upłynionej przeszłości! Nie! to pisała Helena Odrowążówna, a nie dumnacórka Piastów, nie powiernica niestałego Zygmunta, albo.... Takzaiste, będę stałym i nie odstąpię ciebie, chociażby on wszystkie koronytwojego rodu połączył na swojej głowie. Bo i czemże możeszbyć dla niego, czerń on może być dla ciebie? Wyrok umierającegoojca i wybór własnego serca połączył ciebie nierozdzielnie ze mną;jego, przysięga wyrzeczona przed ołtarzem, przywiązała do BarbaryRadziwiłłówny! Nie gniewaj się więc na mnie, duszo mojego żywota!Wiernym byłem zawsze i stałym! Owóż stałym będę na przyszłość,jakkolwiek pójdą rzeczy, czy źle czy dobrze; będę pamiętał na słowabraterskie, na słowa, na które zaprawdę mniej baczyłem dawniej, aniżelimbył powinien...Tu niecierpliwość starego wuja przerwała myśli Hipolita, i wkrótcepotem stanęli przed żoną Zygmunta drugiego.— Nader miło mi jest — mówił starosta Piński, kończąc niecoprzydługą przemowę, której Barbara słuchała, z przyjaźną cierpliwością,nie bez tego jednak, ażeby lekko przemijający uśmiech nie zabłysnąłna jej ustach w czasie przemowy starego Litwina — nader mijest miło widzieć cię znowu w ojczyznie, i za granicą krajów koronnych;bo tam nigdy uczciwie nie postępują z Litwinem, jak zapewnenie tajno jest najjaśniejszej pani, i po dwakroć ochotniój pozdrawiamwas w kraju, w którym jesteście dziedziczną księżniczką według prawaboskiego i ludzkiego, którego wam tu żaden sejm odmówić niemoże, ani też Synod Rzymski; w domu, który was tylko samą uznajejedyną panią i nikogo na równi z wami, a tem bardziej wyżej nadwas, żadnej Włoszki...Barbara uznała za rzecz przyzwoitą przerwać wybuchy szczerejżarliwości, której stary pan trochę za nadto popuścił wodze, bez względuna obecne osoby, i mówiła z wdzięcznością schylając niecogłowę:— I my także pozdrawiamy was, szanowny panie starosto, a zacnykrewny; a iż się dowiedzieliśmy, żeście mieli pewną prośbę w Krakowiedo małżonki waszego pana, to może tutaj łatwiej się to załatwianiżeli tam, i zapewniamy was już z góry o łaskawem zezwoleniu nato, czego żądacie, byleby tylko mocy naszej nie przechodziło.— Miłościwa pani — zabrał głos Lacki, spojrzawszy wzrokiemzadowolenia na obecnych, a potem obracając się na poły do swoich towarzyszów;— widzicie tu dwóch jeszcze, którzy przybyli ze mną, złożyćwaszej królewskiej mości swoje uniżone służby: jednego znasz już,miłościwa pani, i tego przyprowadza w to miejsce obowiązek służby;w drugim zasię, w tym oto, co tak z daleka stoi, a oczy spuścił kuziemi, przedstawiam wam mojego syna, i proszę ażebyście raczyli go