Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 23powiedzieli, bo jest dobrym hetmanem i szanowanym przez wszystkichmocarzy chrześeiańskich, uznał to być rzeczą przyzwoitą; a jeżeliw tem co widzicie nie po myśli, to możecie mu to sami powiedzieć, boco godzina spodziewamy się tu pana starosty Samborskiego.— To pan Piotr Boratyński myśli się udać do Krakowa? — zapytałdrugi ze wszelkiemi oznakami żywego zajęcia, niedosłyszawszy nibynapomnienia starca. — To bardzo ucieszy mojego pana!— Wszystkich to będzie radowało, którzy tylko miłują słusznośći pragną widzieć ojczyznę w pokoju; a jeżeli wasz pan liczy się takżedo tego rzędu, możecie mu to śmiele oświadczyć. Pan Boratyńskiwkrótce się pojawi i nie będzie ostatnim pomiędzy tymi, co na przyszły, sejm się zgromadzają.— I dlaczegóż mówicie tak, jak gdybyście powątpiewali o chęciachmojego pana ? — ozwał się popędliwie człowiek w bramowanejsukni. — Ohcecie-li uwłaczać Piotrowi Kmicie, panu krakowskiemu,któremu służę jako pisarz i powiemy sługa?— Marszałek wielki jest możny pan — odpowiedział starzec spokojnie— i mnie zarówno nie przystoi wyrokować o nim, jak wampłocho mówić o domu, któremu ja służę i o tych, co z nim połączenisą przyjaźnią.— Ależ bo to — zarzucił wikary z niejakimś wstrętem — tenpan Lacki, jest-to stary schizmatyk i nie należący do unii kacerz: a takaniezgoda w Kościele bardzo wiele także klęsk ściągnęła na WielkieKsieztwo i Koronę, i zapaliła bunt, który przez wiele lat srożał, a przyktórym stary pan zanadto długo obstawał.— Jan Lacki jest już człowiekiem w wieku — mówił Bielawski.—Wprawdzie dziękuję ja Bogu, że mi dał się zrodzić w chrześciańskiejkatolickiej w ierze, ale gdyby przyszło do tego, żebym m iał porzucićwiarę ojców, będąc już na brzegu grobu, to zaprawdę dobrzebym siępierwej nad tem zastanowił. Prawda, na nieszczęście, jest teraztyle kacerstwa na świecie, że już prawie nikt dobrze nie wie, w cowierzy, i odkąd nowa nauka przybyła z W itenbergi, to zapozwoleniemwaszmości, przy ołtarzu staje niejeden ksiądz, który.... ale co to donas należy? Wszak jednakowoż pan Piński swego jedynego synapozwolił wychowywać w wierze matki, jak go ona o to prosiła nałożu śmiertelnem; niech tedy jego siwa głowa spokojnie idzie dogrobu !— Zapewne! zapewne! — mówił z westchnieniem wikary. —Świat wyboczył z prostej drogi! A jeżeli wspominacie o księżachsłabego umysłu, to bezwątpienia chcecie mówić o Stanisławie Orzechowskim,który znieważył suknię duchowną przez występne małżeństwo,i o uczniu tego przeklętego Erazma Kotterdamczyka, Andrzeju