Pokaż treść!

2 6 4 A LEK SA N D ER BR O N IK O W SK I.ja, co nim po raz pierwszy ukazaliście się na zgromadzeniu współziomków,przypominał wam obowiązki, które od młodości przykład szanownegoojca i głos własnego waszego nieposzlakowanego umysłu wytknął?Pod czyjemiż to chorągwiami dobyliście po raz pierwszy nieskalanegooręża za króla i ojczyznę? Zaiste, już odtąd upłynęło dwadzieścialat; ale patrzcie na mnie, nie byłżem to ja ten sam Jan z Tarnowa?Podawałżem wam kiedy bezdroża intrygi na miejsce prawdziwejmądrości polityka? Nie jaż-li to ukazałem wam wązką linię,jaką ustawa państwa pomiędzy obowiązkami względem tronu a obowiązkamiwzględem braci zakreśliła; nie złożyliście w moje ręce przysięgi,że nigdy nie dobędziecie oręża, jedno w szlachetnej rycerskiejposłudze? Mam ja prawo do waszego zaufania, prawo, którego miżaden przemijający obłęd wydrzóć nie zdoła, i tego się od was domagam.Nigdy Tarnowski nie oddał rękojmi swego honoru, nawet za największącenę. Tę ja wam składam, i niech ten honor zniknie na zawszedla mnie i dla mojego rodu, jeżeli niesplamiony nie wyjdę z tychpowikłanych stosunków. Oto jest moja rycerska prawica; nie przystoiż-liwam jój przyjąć?Tu ręce dwóch szanownych mężów połączyły się wzajemnie,a wejrzenia ich spotkały się z dawnem zaufaniem.— Zapewnijcie mnie więc uroczyście — mówTił dalej hetman koronny— tak jak ja was uroczyście zapewniam! Dosyć macie pracyz sobą samym — dodał uśmiechając się — abyście jeszcze mieli przyjmowaćna siebie ciężar opieki starego hetmana, który mógłby byćojcem waszym, a był waszym przewodnikiem. Nie jesteście już prostymrycerzem Boratyńskim; przyjęliście na siebie ważne dostojeństwo,a senator nie wszystko może powierzać marszałkowi izby rycerskiej.W machinie państwa potrzeba jest niejakiegoś starcia,a mądrości i uczciwości przystoi baczyć, ażeby ono nie było szkodliwem.Dozwólcie zatem Janowi Tarnowskiemu iść swoją drogą, i zawierzcie,że gdyby tu i owdzie potwarz rzuciła plamę na jego włossiwy, to wszelako Piotr Boratyński znać będzie Tarnowskiego tak,jak sam przezeń jest znany. Jeszcze jed n o ! — zaczął znowu,kiedy starosta chciał się z nim pożegnać. — Wspomniałem o waszymbracie nie całkiem na jego pochwałę. Wiecie-li, co się z nimzdarzyło?Kiedy Piotr to potwierdził, hrabia mówił dalej:— Starano się w Krakowie rozdzielić związek, który pewnymplanom, sam Bóg najlepiej wiedzieć to raczy, czy istotnym czyzmyślonym, stoi na zawadzie, i lękając się marszałka sejmu, winęzerwania chciano przypisać kasztelanicowi. Hipolit jest młodymczłowiekiem; udało się więc to już było przez połowę, i byłoby sięcałkiem udało, gdyby owe plany zbyt wyszukanej polityki i niepo-