Pokaż treść!

260 A LEK SA N D ER BRO N IK O W SK I.— N o ! — zaczął hrabia z Tarnowa po krótkim przestanku —cóż tam od was dobrego usłyszę, zacny panie Piotrze ? Może raczejstwierdzicie to, co już na sali oblicze wasze wróżyło, a czego jeszczewyraz waszych rysów nie odwołuje? Przychodzicie-li do mnie jakoprzyjaciel, czy jako nieprzyjaciel?— Bogu tylko i wam, jaśnie wielmożny mości Krakowski! — odpowiedziałPiotr z niejaką oziębłością — wiadomo, jak ja myślę,przyjaźnie czy nieprzyjaźnie. Lubo okoliczności kierują czynami, wszelakoumysł mój jest nieodmienny. Oby każdy mógł tak o sobie powiedziećw tych burzliwych czasach.— Jeżeli was dobrze zrozumieć mogę — zabrał głos Tarnowski:— to nasze obawy stwierdzają się. A wyście ukazali się....— Aby stosownie do polecenia moich wszystkich panów a braci—przerwał mu starosta — powtórzyć to, com już w Warszawie i Krakowiemówił w imieniu jednej ich części, i wyrzec na stopniach tronu,co najznakomitszy stan państwa, co rycerstwo trzyma za prawdę,i bronić tego przeciw każdemu w szczególności.— Nader trudny jest wasz obowiązek, mości panie Samborski! —zawołał hetman wielki. — O każdego innego lękałbym się, ażali uskutecznićpotrafi tak trudne przedsięwzięcie, a mianowicie gdy waszewłasne uczucie, zupełnie sprzeczne jest temu, co usta wasze mówićmają.— Uczucie — mówił Piotr wyrazem pełnym znaczenia — uczucieprzynależy tylko człowiekowi, szczególnej jednostce; ale czynyi mowa do ojczyzny należą; tak więc postępuję na mojej drodze z pocieszającąodwagą, aż nadejdzie czas, w którym to oboje będzie się mogłopogodzić.— W łasne wasze wyrazy dowodzą, że ten czas bardzo jest jeszczedaleki. Obyście tylko mogli dotrwać!Na te słowa Piotr Boratyński rzucił surowe spojrzenie na hetmanawielkiego, a potem spuścił oczy ku ziemi.— Wszelako — mówił dalój Tarnowski — im dłuższa jest droga,tem coraz przykrzejszą zdawać się wam będzie, i nie tylko to jednoo czem napomykacie stoi wam na zawadzie. W ciągu dni następnychdowiecie się wielu rzeczy, które mogłyby niejednemu pomięszaćzmysły, jeżeli nie dostojnemu i nieugiętemu staroście Samborskiemu,jeżeli nie mężowi mojej siostrzenicy, zacnemu szlachcicowi, w którymsam siebie poznaję, jakim byłem przed dwudziestu pięciu laty. Nieprawdaż — dodał powolnićj, kiedy Piotr na te przyjazne wyrazyw milczeniu i niezwyczajnie głębokim ukłonem odpowiedział — nieprawdaż, że gdyby nawet wszyscy się łudzili, to Jan z Tarnowa i PiotrBoratyński postępują nie zbaczając ani na prawo ani na lewo z drogi,którą los i obowiązek wytknął każdemu z nich z osobna? Ale dla cze­