Pokaż treść!

H IP O L IT BORATY Ń SK I. 2-55to za najlepszy środek zręcznego oddalenia z drogi żywych zalotów,o której wasza przewielebnośó wspomina.— Zdaje mi się — odpowiedział prałat, potrząsając głową — żeściepopadli w złe ręce!— W szpony szatana! — wołał rycerz — który mi ukazywał niebo,ażeby mnie w rozpacz wtrącić!— Ja was nie rozumiem! mówicie głośniej o takich rzeczach,aniżeli na tem miejscu, a do tego ciemniej jeszcze, aniżelibyście domnie mówić mogli. Tak jest, mości kasztelanicu — mówił dalej, położywszyrękę na jego ramię — zdaje mi się, że właśnie jest pora,ażebym odniósł się do prawa, jakie mam do waszego zaufania, a któregomi wasz szanowny brat udzielił; do zaufania, które, jak rozumiem,w ostatniej chwili powinniście we mnie położyć. Udajcie się ze mnądo mojego domu; a jeżeli tam zechcecie odkryć swe serce przedemną,to pewnie żałować tego nie będziecie!Głos szanownego książęcia Kościoła przemawiał dobroczynnie doserca młodzieńca, który widział się opuszczonym od wszystkich: udałsię więc za nim i zwolna złożył zupełną spowiedź o tem, co się wydarzyło.Andrzej Zebrzydowski z wielką bacznością słuchał mowy Hipolita;wiele drobnych okoliczności kazał sobie dokładnie powtórzyć,a potem zabrał głos w następujący sposób:— Nie jesteście zupełnie wolni od zarzutu, młodzieńcze! Brat niebardzo będzie rad ze sposobu, jakim jego mądre rozkazy są spełniane.Sposób wasz życia w ostatnich czasach i zuchwałość, do którejpoczuwacie się, może uważać się jako dobroczynna łaska królewskiejżyczliwości, która z trudnością stałaby się udziałem czyim innym,a nawet i waszym, gdyby nie zaszło mocne wstawienie się. Niemarszczcie czoła, mości kasztelanicu, wszakżeście już i tak wszystkouczynili, by utracić to wstawiennictwo. Wszelako wiele jest osobliwszychrzeczy wtem, co od was słyszałem, i mnie się nawet chce mniemać,że nie przystoi w tej mierze pozwalać, ażebyście byli igrzyskiemnieprzyjaznych mocy, których węzłom młodzieniec taki jak wy bardzomoże uledz, nie zasługując nawet na naganę. Wiecie zapewne,że dawne przywiązanie i stosunki rozmaitego rodzaju z domem Mazowieckimłączą mnie ściśle, i że mi tam przystoi bardziej, aniżeli komuinnemu, mówić więcej aniżeli inny. Dzień dzisiejszy dany jest wamdo woli; zaczekajcie aż do wieczora, a usłyczycie o mnie. Nie dziękujciemi! — mówił dalej, gdy młody rycerz chciał coś mówić.—Wprawdzie szanuję was jako szlachcica, który na przyszłość obiecuje,że będzie zacną podporą ojczyzny, podobnie jak Piotr, pan brat wasz;ale Andrzej Zebrzydowski nie dla was samych tylko ofiaruje się napośrednika pomiędzy młodzieńcem a dziewicą; daleko ważniejsza