Pokaż treść!

H IP O L IT BORATY ŃSKI. 25 8i ostro jej groził, a tak w ciągu tej osobliwej rozmowy biegać, przybyłna otwarte miejsce przed dom, gdzie ujrzał dwie postaci, w którychświatło księżyca i blask świec padający z sali na dolnem piętrzebędącej, dały mu poznać króla i Helenę rozmawiających coś pilno i napozór w poufałej postawie. Za zbliżeniem się hałasu, głośnej zwadyi szczęku wlokącej się szabli, Zygmunt odwrócił się na miejscu, gdziego można było widzieć, zadziwiony zuchwałością tego, co w taki sposóbprzybliżał się do domu, gdzie się on znajdował, a skoro spostrzegłnaszego rycerza, odezwał się doń surowo :— Co cię tu sprowadza, Boratyński, w tak nieprzyzwoity sposób?Jakie jest twoje żądanie ?— Wasza królewska mość — zaczął mówić Hipolit — czyni mizapytanie, któreby mnie raczej przystało; zaczem racz mi, najjaśniejszypanie, darować, iż się ośmielam cię prosić, abyś mi raczył wymienićprzyczynę, która waszą królewską mość sprowadza z córką LeonaOdrowąża w samotności podczas wieczornej godziny?Król rozgniewany odpowiedział na to z zaiskrzonemi oczyma:— Jakże? Hipolit Boratyński tak mówi? Cospetto! panicz rozumie,że do króla może tak mówić, jak jego brat, mądry starosta Samborskinieraz sobie pozwalał. Id ź ! idź! odurzyło cię wino Kmity, któreśbardzo polubił w tych ostatnich czasach. Idź ! — powtórzył —ażeby twoja wina nie stała się większą, aniżeli nasza powolność!— Nie pójdę! — odpowiedział Hipolit zapalony — aż wasza królewskamość, albo-li też ta dziewica objaśni mi to, o czćm mam prawowiedzióć!— Rozkazujemy ci, ażebyś się oddalił— powtórzył August rozkazującymtonem — i to natychmiast, ażebyś nie uległ karze, na jakątwoje postępowanie zasługuje!— I jakież to jest prawo w rzeczypospolitej ? — zapytał rozgniewany— któreby miało karać narzeczonego, co narzeczonej pilnuje?— Narzeczonej? — mówił król. — Gorpo di bacco! A niewieszli,że nikt krewnej królewskiej nie może nazywać swoją narzeczonąbez naszego zezwolenia? A my bardzo skłonni jesteśmy odmówić gotemu, co tym sposobem stara się o książęcą dziewicę!— Nie wątpię ja wcale o zamiarach króla — odpowiedział młodzieniecgorzko — a jeżeli ta dama powtórzy to, coś wasza królewskamość powiedzieć raczył, to zapewne, że ja tu dłużej nie mam nic doczynienia!Wówczas przybliżyła się Helena, która przez cały przeciąg tój całejrozmowy poglądała na niego z przykrością i podziwieniem, i mówiławielce wzruszona:— I odemnie także nie czekajcie dzisiaj innej wiadomości, panie