Pokaż treść!

25 2 A LEK SA N D E R BR O N IK O W SK I.— Co ty? drwisz ze ranie, hultaju ? — wołał Hipolit, widząc żepijak ciągle zostawał na swojem miejscu.— A! niechże mnie Pan Bóg od tego strzeże! — odpowiedziałdrugi nie ustępując jednakże. — Ja chciałem tylko powiedzieć wielmożnemupanu słówko przestrogi. Czego się pan tak śpieszy? Tam,gdzie pan myśli, przybędzie pan jeszcze zawcześnie!Śpieszący Hipolit stracił nareszcie cierpliwość; porwał zuchwalca,rzucił go silnie o bruk, a sam poszedł dalej swoją drogą. — Jeszczenie doszedł do całkiem oświeconego muru ogrodowego, gdy wtem poczułnagle, że go porwała jakaś mocno koścista ręka, a głos chrapliwyskrzeczał mu do ucha:— Młoda krew ! Pośpiech nie wychodzi na dobre! Miej się naostrożności, młoda krwi!Hipolit zdziwiony obrócił się i poznał natychmiast owę starą,która przed kilkoma niedzielami na zamku Krakowskim niespodziewanieukazała się pomiędzy nim a Heleną. W każdym innym czasie niezaniedbałby on wcale korzystać z chwili, którą mu okoliczność nastręczała,by zatrzymać tę kobietę, która mu już pod ówczas tak podejrzanąbyć się zdawała; ale teraz sam tylko cel drogi stał mu przed oczami.Starał się zatem od niej uwolnić. Ale usiłowania jego były nadaremne;suche palce czarownicy, jak szponami trzymały jego rękę,i coraz przykrzejszym i chrapliwszym tonem wołała na niego:— Paniczu, paniczu! Co też wam mój krewny uczynił, żeście gotak nieprzyzwoicie cisnęli o ziemię, że aż mu czaszka zatrzeszczała nakamieniach, jak gdyby się pusty garnek rozbił. Ale ja się nie gniewam;dajcie mi tylko jednę albo ze dwie sztuki złota, a ja mu kupiębalsamu na rany i jeszcze wam w dodatku powróżę; waszej kochance,piękna, błyszeząca korona — a wam?... I cóż wam? — Kij pasterski,pięknemi wstążkami przyozdobiony, albo też laska biskupia, albokosztur pielgrzymi: co z tego wszystkiego zechcecie sobie wybrać ?— Szalona poczwaro! precz odemnie z swojemi szponami, ażebymnie zapomniał, że jesteś kobietą! — krzyknął Boratyński z wściekłością,i za natężeniem siły udało mu się od niej uwolnić.Pędził tedy dalej przez furtkę ogrodową: jego imaginacya niezmierniebyła rozdrażniona; okoliczności nadawały, jak mniemał, ostatnimwyrazom tej szalonej kobiety straszliwe znaczenie. Myśl o wspaniałodusznościZygmunta Augusta, o nienagannym obyczaju kochanki,znikła zupełnie w oburzeniu jego uczuć, i tak pędził dalej ulicą wysadzanądrzewami, ogołoconemi teraz z liści, śledząc na około, czynie znajdzie czasem gdzie tego, czego lękał się zobaczyć. Tuż za nimpędziła stara ciągle krzycząc:— Złota korona pannie, a tobie kij żebraczy, młodzieńcze!Często przybliżała się do niego tak, że aż ten łając odwracał się