Pokaż treść!

2 5 0 A LEK SA N D ER BR O N IK O W SK I.a wysokim gościom kazać zbyt długo czekać; a więc na dzisiaj musimypowiedzieć vale naszym zabawom!Kiedy wymawiał te wyrazy, zniknął nagle z jego twarzy wszelkipromień wesołości, a on stał się znowTu owym ponurym, dumnymmarszałkiem wielkim, którego nasi czytelnicy już dawniej poznali,i który z wymuszoną grzecznością wyszedł naprzeciw wchodzącym.Trzej panowie wyszli potem do poblizkiego gabinetu, w którymwkrótce dała się słyszeć męzka dobitna mowa kasztelana Krakowskiego,wymowny potok marszałka nadwornego koronnego i głośne sprzeciwianiesię Piotra Kmity. Rozmowa niedługo trwała; a gdy obadwajodwiedzający oddalając się przechodzili około Hipolita Boratyńskiego,hetm an wielki spuścił na dół oczy, jakby go nie chciał spostrzedz,a niezwyczajny wyraz surowości i przykrości można było w jego rysachwyczytać. Firlej przeciwnie spojrzał na niego wzrokiem zadziwienia,jak gdyby pytał się: — Jakim sposobem on się tu znajduje? — A dwuznaczny,prawie wzgardliwy uśmiech, ukazał się zapewne z powodubrata starosty Samborskiego.Sprawdziły się obawy współbiesiadników. Piotr Kmita opuściłnatychmiast salę, wskazując zgromadzeniu, aby sobie nie przerywałozabawy: wezwanie, któremu młodzi rycerze ochoczo odpowiedzieli,mało troszcząc się o spory podeszłych panów wielkiego dostojeństwa.Sam tylko Hipolit nie czuł w sobie chęci być uczestnikiem biesiady.Widoczne niezadowolenie hrabi Tarnowskiego mocno go dotknęło,a wzgardliwa mina wojewody Lubelskiego wielce go obraziła, i jużchciał, nie zważając na jego dostojeństwo, żądać odeń zdania sprawyw tej mierze, gdy w chwili przygotowawczego namysłu przyszło muna myśl następne pytanie :— Ażaliż można mieć komu za złe, że go nie bez zadziwieniaspostrzega w domu Kmity; że widzi tego, którego król przyłączył doorszaku Barbary Radziwiłłówny, której otwartym nieprzyjacielem byłmarszałek wielki: że widzi jego, brata Piotra, którego jednakowe zasadyw polityce i zgodny sposób myślenia z hetmanem wielkim takściśle łączą, a którego przeciwnikiem tamten wszędzie się głosił,o czem ostrzegało go i własne doświadczenie i starszego brata doświadczonegostarosty napomknienia?Gniewał się zatem na siebie, a tem bardziej, że musiał wyznaćw duchu, iż nie dobrze używał czasu w towarzystwie młodych rozpustników,ale owszem nadaremnie go trwonił, bo dosyć tylko było kilkudni, by się przekonać o czczości zbyt skwapliwych nadziei, że musię uda zbadać osiwiałego polityka, który nawet i przed doświadczonymymężami umiał ukryć to, o czem nie chciał aby wiedziano, i pozyskaćprzychylność tego, który wszystko miał za nic oprócz własnego pożytku.W łaśnie już myślał oddalić się i przez coraz rzadsze ukazywanie