Pokaż treść!

H IP O L IT B O R A TY Ń SK I. 2 4 9zdawał się mieć upodobanie, w chełpliwych powieściach miłośnikówmyśliwstwa, w chlubnej samopochwale tych, co w zapasach tępym orężem,albo w strzelaniu do celu zapewniali, że złożyli próby niepospolitejzręczności. Za ich powrotem wychodził do wielkiej sali, a w tychokolicznościach widzieć można było tego męża, którego czoło w innychrazach posępne chmury okrywały pospolicie, nieraz żartującego, banawet czasem głośny śmiech podnoszącego, gdy usłyszał zbytecznąmyśliwską chełpliwość. Podobnego rodzaju zabawy zdawał się onprzenosić nad te, jakie były na pokojach Bony Medyolańskiej, na którychwtedy tylko ukazywał się, kiedy ważny jaki przedmiot dotyczącypaństwa, albo też własnej jego dumy, tam go powoływał. A takie wieczorykończyły się zwykle sutym, wspaniałym i zbytkowym bankietem.Owóż jednego wieczora współbiesiadnicy Piotra Kmity siedzieliu stołu, a marszałek wielki w nadzwyczajnie dobrym był humorze,właśnie co tylko żartował z naszego Hipolita (któremu pan domujeszcze zupełnie nie był znajomy), jako on żadnym podobnym czynemtak w lesie, jakoteż w jeżdżeniu pochlubić się nie może na równiez towarzyszami, gdy wtem wszedł służący i oznajmił, że hetman wielki,i marszałek nadworny koronny z polecenia króla żądają krótkiej rozmowy.— I czemuż to przypisać? — zawołał Kmita rozegrzany wielomaspełnionemi kielichami, i owem żywem uczestnictwem, jakie przeciwzwyczajowi miał w rozmowie; — czemże to się dzieje, że jaśnie wielmożnyhrabia z Tarnowa zaszczyca mój dom obecnością swoją, jakągo przez tak długi czas nie zaszczycał ? W rzeczy samej nader będęprzed nim zakłopatany! Nie będę wiedział, jak się przed nim uniewinnić,żem do tej pory zaniedbał służyć mu na wspaniałym pałacuKrzysztofora i na przedpokojach jego stać między tymi, którzy pokornieoczekują, aż ojciec ojczyzny udaruje ich szczęściem oglądaniaswego oblicza? Ale Piotr Kmita jest także Polakiem, takdobrze, a nawet lepiej jak kto inny; tylko że zanadto już stary,by się miał liczyć pomiędzy synami pana Jana. I pan wojewodaLubelski? — mówił dalej, coraz bardziej tracąc zwykłą przytomnośćumysłu. — Jaśnie wielmożny Jan Firlej? — O! tak! my je ­steśmy najlepszymi przyjaciółmi; ale nasza przyjaźń rzadko wyszłakiedy za granicę góry Wawelu, a w naszych domach zupełnie obcydla siebie jesteśmy. I co go też do mnie sprowadza, tego tak czynnegopolityka, co to służy zarazem i koronie i synodowi Genewskiemu,i królowi i królowej matce, i Lutrowi i Albrechtowi pruskiemu. —Ale — dodał, postrzegłszy na twarzach swoich gości pomięszanie,które obudzały tak nieprzyzwoitość jego wynurzeń się, jako też i przykrość,że po takiem wybuchnieniu powróci znowu jak zwyczajnie złyhumor przeciw świadkom jego — ale nie przystoi nam tak rzadkim