Pokaż treść!

H IP O L IT BORATY ŃSKI. 2 4 7Rozdział XX'Vr.Podobne rozmowy doszły i do Hipolita uszu; wszakże i bez tego nawetnie mogłoby ujść przed nim wiele innych okoliczności, które nieobudzając uwagi, blizką. przecież odmianę wskazywały. Przystępdo domu księżniczki Mazowieckiej był dla niego wolny tak jaki zawsze; ale zdarzało się ustawicznie, że albo nie znajdował Helenyw domu, albo znajdował ją otoczoną tłumem, dla którego ona od niedawnegodopiero czasu stała się przedmiotem szczególniejszego poszanowania.Pani Anna nie była dla niego surowszą, niż dawniej, zdawałasię owszem być więcej uprzejmą, niż zwykle, a nawet go czasem zaszczycałarozmową. Wszelako w sposobie, jakim ona wypytywała go o zatrudnienia,a nawet czasem niekiedy o jego przyszłą nadzieję, znajdowałosię więcej pospolitego i nawet prawie z samą tylko ciekawościągraniczącego interesu i litościwej troskliwości o powodzenie młodegosyna sąsiada, aniżeli żywego zajęcia, jakie zazwyczaj matka mieć zwykłaku temu, któremu jej córka jest przeznaczoną, a który przez stosunkiswojego rodu nawet, bez łaski dworskiej i jej darów, mógłbybyć uważany za godnego zięcia wojewody Podolskiego. Hipolit, luboprzyzwyczajony do takiego postępowania pani Anny, bolał jednakowoż,iż tak jak przedtem bywać zwykło, nie mógł szukać w spojrzeniachi wyrazach Heleny nadziei i uspokojenia; zaczął więc posępnieći niecierpliwić się, kiedy hrabia Tarnowski, który go w innych okolicznościachswoją poradą i nauką zaszczycał, we wszystkiem, co się tyczyłoHeleny, widocznie umyślne zachowywał milczenie.Tem więcej zatem sprawiło na nim wrażenie to, że Piotr Kmita,który oznaki swojej życzliwości bardzo rzadko, a najmniej dla młodzieżyniezaszczyconej jeszcze żadnym urzędem szafował, zaczął takna dworze, jak przy każdem z nim spotkaniu, zbliżać się do niego poprzyjacielsku i z grzecznością uprzedzającą, a nawet zaprosił go raz,aby go odwiedził w jego pałacu, gdzie w ochoczem zgromadzeniu wielurówieśnej szlachty znajdzie rozrywki, które, jak mniemał, przypadnąmu do gustu.Oprócz smutku, który Hipolit mniemał, że potrafi rozpędzić za pomocąofiarowanych rozrywek, i oprócz tego, iż uprzejmość tak dumnegoi potężnego pana pochlebiała mu ; inny jeszcze powód naglił nań,by tego nie zaniedbywał. Już oddawna nie wątpił on bynajmniej, żemarszałek wielki sprzeciwiał się nie tylko jego brata zamiarom, alenawet jego własnym życzeniom; a przykrząc sobie bezczynność, najaką Piotr go skazał, postanowił w poblizkości wojewody samego do­