Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 243czy, każdy w swoim rodzaju, zechcą połączyć swoje usiłowania z naszem,bo zamyślamy w krótkim czasie przedstawić wam w naszej krewnejdamę godną być nazwaną ozdobą wszelkiego dworu chrześciańskiego.Bo czyżby to nie była szkoda — mówiła dalej, napół zwróciwszysię do Hipolita i wymawiając dobitnie następne wyrazy — ażebydziewica tak odznaczająca się pięknością i obyczajem, żeby córkajaśnie oświeconej księżniczki Mazowieckiej, dłużej pozostawała w smutnemoddaleniu, i ażeby światu wydarty został drogi kamień, któregowartość dopiero sztuka szlifierska na jaw wydobyć może?Doświadczony polityk i biegły mąż w sprawach hetman Tarnowskipoglądał nieraz z lekką ironią na czynności, które snuły się w okołoniego, tak jak proch pod kopytami szlachetnego rum aka; gdybytego potrzeba było, pewnie bez trudu mógłby je roztrącić, lecz dał pokójna ten raz, i postąpił krokiem w tył, dozwalając młodemu Boratyńskiemuodpowiedzieć na zapytanie, które szczególniej do niego zdawałosię być zwrócone.— Miłościwa pani! — odpowiedział Hipolit, wyzwany do mówieniamilczeniem hetmana wielkiego i zwróconem nań spojrzeniem królowej— zaprawdę sztuka podnosi wartość drogiego kamienia; ale jeżeliten jest prawdziwym dyamentem, to wcale nic nie utraci ze swojejtwardości przez szlifowanie.— Dobrześ powiedział, młodzieńcze! — odpowiedziała Bona napół głośno z dwuznacznym uśmiechem — ale nie mniemasz-li, że podobnykamień godny jest zdobić koronę monarchy, i gdyby kto drugichciał go nabyć, to nie może dokazać tego, chyba go coś nadzwyczajnegodo tego upoważni?Potem obróciła się nagle i jeszcze raz pozdrowiwszy hrabiego Janaskinieniem głowy, udała się w tę stronę sali, gdzie stało jej krzesłopod baldachimem. Zamyślony nad tem co słyszał, Hipolit stał niezwracając baczenia na to co się działo w około niego, ani też postrzegającbadawczego wzroku, który szanowny jego opiekun przez kilkachwil na nim zatrzym ał; aż przybycie inszych osób zakryło go przedjego oczami.Wtem zbliżył się biskup Andrzej, który przez dosyć długi czas niedalekoztamtąd ważną rozmowę zcicha prowadził z królową W ęgierską; zbliżył się do niego i m ów ił:— Tak zamyślony, mój zacny młodzieńcze? Zdaje się, że samtylko nie podzielasz podziwienia, jakie dziewica Podolska obudziła;gdy przecież to, jeżeli można dać wiarę temu, co wieści mówią, więcejcię powinno cieszyć, aniżeli kogo innego?— Darujcie, przewielebny panie — mówił Boratyński, może poraz pierwszy w życiu z niejakąś goryczą — że ja tylko jestem żołnierzem,a do tego poczynającym, i mało znam się na sztuce muzy­16*