Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 2 41że na pokojach znajdują się muzycy jej królewskiej mości, i że już odkilku godzin zabawiali obecnych rozmaitemi pięknemi a nowemi muzycznemisztukam i; i teraz właśnie najjaśniejsza pani wezwała jednez niewiast przy niej znajdujących się, ażeby zaśpiewała narodową piosenkęi tym sposobem sprawiła gościom przyjemną dywersyę, a orazdowiodła cudzoziemcom, że i polskiemu też krajowi nie obcą jest sztukatonów. Zresztą powiedzieli, że jej królewska mość już po dwakroóposełala do pałacu Świętego Krzysztofa, pytając, ażali jaśnie wielmożnypan Krakowski nie powrócił z łowów?Tak więc hetman wielki i Hipolit weszli na pokoje bez najmniejszegoszmeru, stosownie do napomknienia dworzan, i unikając ile możnawidoku; albowiem przybycie pana tak wielkiego znaczenia, jakkasztelan Krakowski, mogłoby sprawie szmer pomiędzy słuchaczamii przeszkodzić śpiewaczce. A kiedy przecisnąwszy się przez grono,które hetmanowi wielkiemu pomimo jego skinień z uszanowaniem dawałomiejsce, przybyli na środek sali, Hipolit spojrzawszy okiem ponad ramię hrabiego z Tarnowa, który zaledwie miernego był wzrostu,poznał w tak wielbionej śpiewaczce Helenę Odrowążównę, swoje narzeczoną.Tuż przy niej stała królowa matka, oddając najżywsze pochwałytwarzą i giestem, a nieopodal księżniczka Anna, która kiedyniekiedy podnosiła spuszczone oko, jakby nie mogąc przenieść tego nasobie, by nie nasycić się widokiem, jaki jej piękna córka i zdumieniwidzowie przedstawiali.Młody Boratyński nieraz już i na zamku jej ojca i potem w KamieńcuPodolskim zasłyszał był miłe dźwięki, jakie Heleny palce wydobywałyz arfy; wszelako podobna wystawa talentu, i na takiemmiejscu, nie nader była dlań miłą. Widoczne usiłowanie królowejmatki, ażeby talenta dziewicy wystawić w najkorzystniejszem świetle,było godne zastanowienia; a zadowolenie, z jakiem pani Anna zdawałasię widzieć to zajęcie jej odwiecznej nieprzyjaciółki ukazywane córce,mogło jeszcze powiększyć niektóre domniemania młodzieńca, które odkilku tygodni uspokoiły się nieco. A zatem tęskno-pieszczotliwa piosnka,śpiewana przez Helenę, należąca do rodzaju tych, które pospoliciedumką nazywają, nie brzmiała dla niego tak przyjemnie i słodko, jakdla drugich, i na pochwałę, którą hrabia z Tarnowca poszepnął mu,chcąc oblubieńca uwielbieniem narzeczonej uradować, odpowiedziałtylko oziębłem potwierdzeniem i lekkim ukłonem, które nieznacznyuśmiech na twarz wielkiego hetmana wywabiły.Ukończył się śpiew. Helena Odrowążówna skłoniwsźy się nizko,znowu przybliżyła się do matki, ażeby niejako pod jej opieką odpowiadaćmogła na pochlebne wyrazy, jakiemi dwór królowej Bony obsypywałmłodą dziewicę, tak jawnie uczczoną od pani, skąpej zwyczajniew okazywaniu życzliwości; a wtenczas otworzyło się koło z obudwóchBronikowski:Hipolit Boratyński.