Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 239Okazałe sceny, jakich była świadkiem, zdawały się mało ją obchodzić,jak rzecz, do której oddawna nawykła; a bardzo rzadko albo nigdy niewzruszało jej jakiekolwiek wrażenie tyle, ażeby pozorny spokój miałokiedy przerywać; uśmiech jej był uśmiechem obyczaju dworskiego,który natychmiast znikał bez śladu w kamiennej powadze jej wydatnegooblicza. Nigdy poufalsze słówko nie zachęciło nikogo, i nigdyteż nie udzieliła go nikomu. Nie oddalała się nigdy od królowej, chociażnie okazywała żadnej chęci zbliżenia się do niej, i ciągle jednostajniezachowywała się w tem położeniu, jakie jej ród i stosunkiwskazały: to jest jako córka sławnego, upadłego domu książęcegoi jako wdowa po małżonku, którego już od sześciu miesięcy opłakiwała.Ale królowa Bona mniej zdawała się być zamkniętą; właściwienie zbliżała się ona do księżniczki z wielką poufałością, odznaczała jąprzecież wyraźniej; a co w przyjęciu jej zbywało na przyjacielskiejuprzejmości, to wynagradzała ścisłem zachowaniem przyzwoitości zewnętrznej,jaką zachować była powinna względem książęcej pokrewnej.Owszem można ją było raczej obwiniać o przesadę, aniżelio zaniedbanie, i niczego nie zapominała, by pochlebić dumie kobiety,na której uczuciach nie dozwalały jej polegać wspomnienia przeszłości.Lecz wcale inaczej okazywała się względem H eleny; zawsze spotykałaona dziewicę z uprzejmą łagodnością, która, nie będąc wylaniemsię serca, a tylko pozorem przez roztropność jej natenczas nakazanym,przyjemniejszemi wszelako czyniła na chwilę jej dowcipnerysy, gdy tymczasem wcale innego rodzaju uczucia drgały w tajnejgłębi jej duszy. Nie opuściła ona żadnej okoliczności, by w najprzyjaźniejszemświetle ukazać piękność i obyczaj dziewicy, i wkrótce całydwór krakowski przyznał jednozgodnie, że córka wojewody Podolskiegojest najpiękniejszą jego ozdobą.Jakkolwiek obojętnie Anna Mazowiecka poglądała na wszystko, cotylko ją otaczało, wszelako na widok, jak powszechnie uwielbianą jestjej córka w towarzystwie królowej, zdawało się, że ponura jej skrytośćustępowała przed macierzyńskiem uczuciem; ścigała ona ze spokojnąbacznością każdy giest i każdy jej wyraz, i dostrzegła nie bez radości,że dziewica olśniona tak zaszczytnem przyjęciem damy, której daromprzyrodzonym ci nawet oddawali słuszność, którzy ostrzejszy sąd o jśjczynach wydali, zwolna pozbyła wstrętu, jaki w pierwszych czasachobudzał w niej widok Bony Medyolańskiej, b a! nawet sama wzmiankajej nazwiska, a który to wstręt podobny był do okropnego przerażenia,jakie duchy ciemności obudzały w owym zabobonnym wieku. W sercujednak młodej Heleny liis znikła całkiem pierwiastkowa obawTa, aleprzytłumiła się tylko. Być wreszcie może, iż uprzejmość dostojnej-