Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 237Hipolit, biorąc podaną rękę brata. — I zaprawdę, mógłbym zapytaćz psalmistą, jakim sposobem młodzieniec może nienagannie postępowaćswoją drogą?— Pomiędzy wszystkimi, którzy cię tu otaczają — odpowiedziałPiotr, zastanowiwszy się nieco; — dwóch tylko jest, którym zaufaćmożesz w ważnych wydarzeniach. Jest-to hetman wielki, wprawdziewysokiego dostojeństwa pan, i wiele interesów mający na swojej głowie— wszelako nie odmówi on skromnemu młodzieńcowi ni porady,ni pomocy, zwłaszcza że ty jesteś bratem P io tra; bo mogę z chlubąpowiedzieć, że hrabia Tarnowski wysoko mnie poważa, a gdybym dosamotności, za którą dusza moja tęskni, nie zabrał z sobą nic więcejnad szacunek tego, którego słusznie nazywają ojcem ojczyzny, to dosyćbymi było na takiej nagrodzie. To też możesz zaufać jego mądrości;bo drzewo wiadomości dobrego i złego nie jest mu obce; blizko,zbyt blizko w zwodniczej szacie przystąpiła do niego pokusa, ofiarującmu najwyższą nagrodę, po jaką tylko sięgać może śmiertelny (*),który — ale dosyć — przezwyciężył on to ; a tylko ten co był kuszony,może drugich od pokuszenia ustrzedz. Łagodność politycznych poglądówAndrzeja Zebrzydowskiego nie będzie dla ciebie także źródłem,w którembyś mógł czerpać bez obawy ; ale przedewszystkiemidź za głosem swojego serca. Bądź bacznym, Hipolicie Boratyński,i zamknij ucho na głos przeciwników i przyjaciół. Nie zasłyszysz typrawdy na pokojach księżniczki Mazowieckiej, ani też ze stronnychust szanownego wuja naszego, Jana Lackiego !Tak tedy Hipolit postanowił poddać się na chwilę potokowi wydarzeń,nie odwracając wszelako uwagi od tego, coby w około niego zdarzyćsię mogło, i postanowił uzyskać krótkie, a może tylko zbyt ulotnedary, jakie mu szczęście i miłość podawały w szybko przemijającymczasie.Po odjeździe króla i jego małżonki, nie znikła bynajmniej na zamkuwspaniała okazałość. Zdawało się, iż Bona Sforcya chciała pokazać,że i ona także umie trzymać dwór wspaniały, i że dla zachowania sławykrólewskiego domu nie potrzebuje żadnej młodej towarzyszki;zgromadzała zatem codziennie w komnatach północnego skrzydłazamku wszystko, co tylko w Krakowie tak z dostojeństwa, jako tśżz ukształcenia mogło sobie roście prawo do takiego zaszczytu, wbrewTwieści, która ją nazywała chciwą. Uroczystości, jakie ona zaprowa­(*) Dzieje ówczesne zapewniają, że było znaczne stronnictwo, które po śmierci Zygmuntapierwszego, a po zamierzonem oddaleniu z tronu Zygmunta Augusta, chciałoofiarować koronę Janowi Tarnowskiemu; jest to pokusa, którą hetman nie bez wielkiejwalki przezwyciężył: i ten od którego zależało stać się następcą króla, został najgorliwszymjego obrońcą.