Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 2 8 5nie dziewicy, której ród z tak niezmordowanym zapałem prześladowała;ażeby chciała posadzić na tronie córkę swojej śmiertelnej nieprzyjaciółki,na tronie, który zaprzedana służebnica dworu Austryackiegomiała przeznaczyć, jak powiadają, dla Katarzyny!— Z przykrością — przerwał mu Piotr nagle i ostro — z przykrościąsłyszę ja ciebie wzmiankującego to imię, ciebie młodzieńca,którego przyszłem powołaniem jest, by zajął miejsce pomiędzy ojcamiojczyzny; z przykrością, mówię, słyszę cię nakształt próżnego gadatliwca,powtarzającego to co mówiono, czy to prawda czy nieprawda,czy przystojne czy nieprzyzwoite. Nie gniewaj się na mnie, bracieHipolicie; bo też tak rozlicznemi sprawami jest mój umysł zajęty!Znam ja tę ślizką drogę, po której ty idziesz, i nie bez bojaźni widzę,jak postępujesz po niej, nie oglądając się na nic. Miej baczenie naprośbę braterską, ażebyś przynajmniej nie wspominał więcej o tejwieści, bezzasadnej jak na teraz, i tylko wskazującej oddaloną, a możenigdy nie mającą nastąpić chw ilę; ale wieść ta mogłaby jeszcze powiększyćopór króla przeciw życzeniom narodu, którego przedstawicielembrat twój będzie w tak zawikłanej i wielostronnej sprawie. Nie,Hipolicie! ty nie powinieneś dworskiemi poszeptami pomnażać rozdwojenia,które panuje na królewskim zamku, gdybyś nawet miał przez toprzyczynić się do własnego szczęścia. Zostaw innym obmierzły obowiązekzasiewania ziarna niezgody pomiędzy matką a synem, pomiędzykrólem a jego szlachtą; niestety! nie zbywa na takich aż nadto,którzy go przyjmą na siebie! Pomnij na zdanie wielkiego Rzymianina,że wolnemu a cnotliwemu mężowi przystoi wybierać to co przyzwoite,nad to co pożyteczne; i bacz ażebyś, jakikolwiek los padnie,bogdajby i nieszczęśliwy, pozostał nieskalanym, kiedy skończy się zamieszka.— I jakże możesz tak źle tłómaczyć sobie wyrazy zaufania, wyrzeczonedo brata? — odpowiedział młodszy Boratyński z niejakiemśporuszeniem. — Helena tak jest wysoką nagrodą, że nie można jejinaczej otrzymać, jedno drogą czci; a gdyby inaczej poszło, to wiesz,że twój brat innej drogi nie zn a !— Słusznie mówisz! — rzekł Piotr podając mu rękę. — Przebacztedy człowiekowi, co zewsząd otoczony działaniem samolubstwa,omylił się. na chwilę na twoim czystym sposobie myślenia. Ale jednejtylko rzeczy posłuchaj: ty jesteś jeszcze młodzieńcem i stoisz na samympoczątku drogi, którą ci prawa urodzenia, co do istoty godnetwoich szlachetnych przodków, otwierają; wszelako być może, iż stosunkitwoje z dziedziczką Piastów, oraz trudny a poważny obowiązektwojego starszego brata, w oczach niejednej wysokiej i dostojnej osobytobie, mniej uważanemu dotąd, nadadzą jakieś znaczenie; i że tui owdzie okażą ci może czasem niespodziewanie jakąś życzliwość, która