Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 2 8 5A tak księżniczka Anna Mazowiecka, z mniejszą na pozór niechęciąaniżeli dotąd, poglądała na narzeczonego swojej córki; drzwijej domu stały dla niego otworem, tak jak dla każdego odwiedzającego; nie przeszkadzała już widywaniu się młodych osób, i każdy poufaływyraz, każde żywsze spojrzenie uniewinniała przed obecnymiprawem młodocianej przyjaźni; wszelako zawsze czujne oko zwracałana oboje i zażywiała w sercu postanowienie, że skoro tylko zamiarprzyjdzie do dojrzałości, wnet odprawi niemiłego zalotnika. Tak więcsamoiubstwo i duma mniemały, że rycerskiego Piotra Boratyńskiegouczynią narzędziem swoich planów, kiedy ten stale i nie zbaczającz drogi, jaką sobie • zakreślił, postępował na niej ze czcią, a ostatecznymjej kresem było dobro ojczyzny, nie zaś podły widok własnychkorzyści i wywyższenie swojego domu.Tymczasem zdawało się, że pomyślniejsza gwiazda zabłysła dlamiłości Hipolita, którego Barbara Radziwiłłówna, może dlatego, ażebyprzez oddalenie nie osłabiać przywiązania tśj, za której opiekunkęsię ogłosiła, uwolniła od obowiązku znajdowania się w jej orszaku,mającym towarzyszyć w podróży. Od śmierci wojewody Podolskiego,po której wstręt księżniczki Anny do uskutecznienia postanowień mężowskichprędko objawił się, młody Boratyński nie widywał takczęsto oblubienicy swojej nigdy, jak w Krakowie, i pewnieby byłz całą radością swojego wieku poddał się nowo rozbudzonej nadziei,gdyby wyrazy jego brata nie przychodziły mu na myśl kiedyniekiedy.* **— Muszę cię opuścić — mówił starosta, gdy konie osiodłane, m a­jące go do Samborza zawieźć, stały w gotowości przededrzwiami domu,gdzie w najoddaleńszych pokojach obadwaj bracia się znajdowali.— Jest-to przykra podróż, którą przedsiębiorę, a przecież nikimnie mógłbym się w niej wyręczyć. Ty pozostajesz w niebezpiecznempołożeniu, a tylko dwóch doradców masz na przyszłość, a i to są najgorsize wszystkich: młodość i namiętność. Bardzobym ja rad był,ażeby podobało się królowi wysłać cię do Litwy w orszaku B arbary;ale gdy to nie nastąpiło, zatem nic mi nie pozostaje, jedno zostawić ciwyraz braterskiej życzliwości i porady. Przystoi zaiste szlachcicowii rycerzowi w wierze a stałości służyć niewieście, którą sobie obrałi która mu jest przeznaczona od ojca. Wszelako, jak sądzę, Hipolicie,nie prędko jeszcze dojdziesz do końca swojego usiłowania, jako możemniemasz od dni kilku.— A przecież, kochany bracie — zarzucił młodzieniec — zdajemi się, że ja bardzo doń się przybliżyłem, i więcej aniżelim ważył się