Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 2 2 7A zaś coście mówili o czynieniu za wiele na usługach pańskich, toowszem jest dla mnie zaszczytem: a zdaniem mojem nigdy nie możnaza wiele na nićj uczynić, osobliwie u tak surowego i gorliwego pana,jak jest Kmita, co bardzoby niechętnie widział, gdyby który z jegosłużących chciał uwolnić się od tego, co on mu rozkazał!— Przekonany jesteś zapewne — odpowiedziała stara, pociągnąwszyporządnie z kubka — żeś mi wielką przysługę wyświadczył,dając ten lichy grosz siostrze swojej matki, że mi go już zaraz wyrzucasz.Słuchaj-no tylko! Czyś ty kiedy zrobił co bez pieniędzy?czyś pozwolił zrobić sobie guza na twardej głowie, nie otrzymawszyw rękę jakiego dukata, któregobyś mógł doń przycisnąć? Wszelakopochwalam ja cię za to, bo to kochane złotko do wszystkiego jest przydatne,i najlepszy środek połączenia przyjaciół i krewnych stanowi.Ale żebyś wiedział, że nie jestem tak chciwą, jak rozumiesz, to zatwoje złote pieniądze, oprócz stołu i pomieszkania dodam jeszczedarmo jedne naukę. Powiedziałeś, że u pana nic nie można utargowaćz jego rozkazu, i to jest wielką prawdą, a słusznie; ale zanadtonie może się przydać na żaden sposób i pokazało się to już nieraz.Wierzaj mi, mój Wacławie! gdybyś zamiast robić wielką wrzawęz nieobaczną swą gorliwością na służbie, w subtelnych okolicznościachstrzegł swego grzbietu, jak przystoi na mądrego człowieka,to lepiejby było dla twego pana i dla ciebie, i siedziałbyś dotąd wTpałacustarego wojewody. Lecz, aby tak postąpić, to nie trzeba braćsię do rzeczy chwiejnym krokiem, a z ciężką głową. Tylko nie myślsobie, że to ja tak gadam na hazard, jak stara baba. Ciotka Urszulazna się daleko lepiej na tych rzeczach, aniżeli mniemasz, mój mościprzemądrzały panie woźny. Ale jak powiadam, masz bardzo pięknetalenta, a nikt na świat nie narodził się m istrzem ; zaczem jeżeli ciąglebędziesz szedł za moją radą, obmyślę dla ciebie inne miejsce, naktórem ty tak bezpiecznym być możesz przed bizunami Kmity i jegoszubienicą, jak gdybyś siedział u Pana Boga za piecem.— No! to jeżeli chcesz mi szczerze dopomódz, kochana ciotko,to bardzo będę ci obowiązany! — odpowiedział Wacław. — Ja jużprzywrykłem do służby pańskiej i dobrego życia, i nie mogę dłużejsiedzieć w tym dymnym zakątku; ale djabła tam czemu wierzyć!— Nie djabła wierzyć, mój synku! — mówiła dalej Urszulaz osobliwszym wyrazem twarzy — ale, jak powiadają: djabłu wierzyć!— Piękny mi patron! — przerwał jej krewny, u którego odwaganie była jednym z najpierwszych przymiotów, bledniejąc na twarzy.—Patrzcie-no tylko, żebym ja znowu bezpiecznie wyjść mógł na miastoz tego ponurego mieszkania, a bądźcie pewni mojej wdzięczności!— N ie! nic z tego! Nic mój przyjacielu, znamy się my, jak łysekonie, a z pięknemi obietnicami wcale nic nie nada. Słuchaj tylko!1 5 *