Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 1 9chem spędził na chwilę ponurą zadumę z oblicza i na ukłon młodzieńcaodpowiedział z taką uprzejmością i dwornością, jakiej trudno było spodziewaćsię po jego wieku, dostojeństwie, a nadewszystko po tym powszechnymodgłosie niepomiarkowanej dumy, o którą Piotr Kmitawojewoda i starosta; krakowski, marszałek wielki koronny, przezwspółczesnych był pomawiany.Górne piętro gospody już było próżne; znakomitsi podróżni poobiedzie w dalszą udali się podróż, chcąc jeszcze przed nadchodzącąnocą stanąć w mieście. Wyprowadzono także i konie starego litewskiegopana, który z obudwoma młodymi swoimi towarzyszami podróżyszedł na dół po schodach, rozmawiając żywo ze starszym. Zanimi szło wiele szlachty i sług, oraz Kasper Gierzanek, gospodarzdomu, któremu odjazd Piotra Kmity dał sposobność okazania innymgościom tego poszanowania i ochotnej posługi, która zdaniem jegonależała podróżnym w miarę ich godności i wydatku.— Otóż, jak już powiedziałem, mój wuju — mówił cichym głosemHipolit — rozumiem, że najlepiej mi będzie czekać tu w Iwanowicachna brata. Jak go znam i mogę sądzić o tem, co go obchodzi,miło mu podobno będzie, jeżeli się zawczasu dowie, kogo zastaniew Krakowie i co się zdarzyło.— To powiadasz tedy — odparł Litwin, postępując zwrócony dogospodarza— że wojewoda krakowski miał długą rozmowę z panią Podolską?— Przez całą godzinę, jaśnie wielmożny panie starosto— zapewniałKasper, czyniąc liczne ukłony. — Jaśnie oświecony marszałekwielki koronny był u księżnej wojewodziny w plebanii i przewielebnybiskup kujawski także; a podobno coś tam dosyć niespokojnegodziało się między niemi, jak ksiądz wikary powiadał mojej córce Teofili,za pozwoleniem jaśnie wielmożnego pana; bo słyszał stojąc zadrzwiami, że naprzód obadwaj panowie mówili coś żwawo do jasnejpani, potem zaczęli między sobą żywo rozprawiać, a głos jaśnieoświeconej pani Odrowążowej dosyć wyraźnie tam można było rozróżnić.Pannę wojewodziankę zasię wyprawili do drugiego pokoju,gdzie nieporuszona stała, patrzając ciągle w okno, i zapewne musiał jąbawić zgiełk i bieganina przede drzwiami mojego ubogiego domu, bojak powiada ojciec wikary, bynajmniej nie zwracała uwagi na to, cosię dzieje u matki, jakkolwiek głośno rozmawiano w oratoryum wielebnegoproboszcza.Na te słowa uśmiechnął się mały Stanisław i spojrzał złośliwie naswego kuzyna'; ale stary nakazał mu surowo milczenie, a potem odezwałsię do młodzieńca:— Jeżeli tedy tak chcesz, mój siostrzeńcze, to czekaj tu na panaPiotra; ale przybywaj z nim niezwłocznie za nami. Znajdziecie nas,jeżeli Pan Bóg dozwoli, na ulicy Floryańskiej. A wy Stefanie Bie­2*