Pokaż treść!

waszego łaskawego pana? Tak to! tak! Nawet i bogaci panowienie raz potrzebują, nizkich i ubogich! N o ! n o ! chętnie służę! Niejeden,o którym nawet i pomyślóe nie można, pyta się o ubogą U r­szulę z żydowskiego okopiska !— Co się tyczy poleceń, to tych wcale nie przynoszę, ciotuniuUrszulo! — odpowiedział Siewrak. — Już się wypisarzowało!— Czy tak? no! i jakże się to stało? — odpowiedziała staradaleko ozięblejszym tonem. — Ja rozumiałam, że ty jesteś prawąręką u swojego pana, bo tak dumnie wyglądałeś zawsze, a na krewnychpatrzałeś z góry, jak gdybyś sam był marszałkiem wielkim, i jak gdybytwoja matka, synu mojej siostry, nie pochodziła z egipskiego rodu,jak gdyby ojciec twój nie był konowałem i jarmarkowym oszustem?Tak to zwyczajnie bywa, mój kochany, że pycha poprzedza upadek !Musiałeś zapewne zasłużyć na to, bo taki za pozwoleniem twojćm,nigdy z ciebie nic dobrego nie było!— E h ! djabeł tam wie lepiej odemnie, jakim to poszło sposobem!— odpowiedział Siewrak mrukliwym tonem. — Ja rozumiałem,żem najlepiej zrobił. Ale tacy to zazwyczaj panowie! Niechsobie kto z nas biedaków jako chce cierpi dla n ich , niech swoimgrzbietem odpowiada za ich kaprysy, a jak przyjdzie do rachunku,to bizun albo szubienica czynią całe summa summarum. Lecz kiedyjuż raz do tego przyszło, to musicie mi dać przytułek na dzień,albo na dwa dni, bo nikomu nie przyjdzie na myśl, ażeby mnie miałszukać w tak przeklętem sowiem gnieździe!— O ! zapewne! — zachrypiała stara coraz wolniejszym językiem.—Musicie\ H a! może też i nie! Patrzcie-no! gniazdo sowie zanadtojest nikczemne dla tak znakomitej persony jak wy, mój panie wypędzonypisarzu ! I cóż za potrzeba, ażeby wdowa przyjmowała doswojej chatki hultaja, co na nią i nie spojrzał, kiedy mu fortuna ogonemkiwnęła, i aby karmiła go owocami swojego trudu ? Nie ! nicz tego nie będzie, mój panie krewniaku, szukaj sobie innej gospody!— Cicho tam, szalona babo! — zawołał Siewrak niecierpliwie.—Już najadłem się dobrze na noc i wcale nie łakomy jestem twoich potrawz jaszczurek i nietoperzy; a co się tyczy gospody na noc natwojej zgniłej słomie, to ja nie chcę daremnie; jeszcze też nie przyszłoze mną do tego stopnia, ażebym nagi i bosy opuścił służbępańską, a ten worek, z którego ci przeznaczyłem dwa czerwone złote,nie jest jedynym , który zarobiłem z wielkiem niebezpieczeństwemi trudem !Argument złotem napełnionego worka, który gość ukazywał swojejwzdragającej się gospodyni, nie był na ten raz bez skutku; twarzciotuni przedłużyła się odrażającym uśmiechem, i mówiła najłagodniejszym,jaki tylko mogła przybrać tonem :i 5B ronikow ski: H ipolit B oratyuski.H IP O L IT BORATY Ń SK I. 2 2 5-Lc/