Pokaż treść!

H IP O L IT B O R A TY Ń SK I. 2 2 1tego nie taję, że to nieraz było mojem życzeniem, ażeby córka z cesarskiegodomu, z którym związana jestem i pokrewieństwem i rozmaitemistosunkami zawcześnie zgasłej siostry, wstąpiła na tron oboknaszego królewskiego pana. "Wszelako niestety! znadto jest wiadomo,a matka lubo niechętnie, wyznaje, że jej najjaśniejszy syn nazbytuległy jest zmysłowym pociągom, i że nie można się spodziewać,ażeby ta, którąście wzmiankowali, lubo jest damą wysokiego rodui niepospolitej cnoty, ale mało udarowaną wdziękami płci naszej,miała wynagrodzić Zygmuntowi Augustowi piękność królowej Elżbietyi powszechnie sławione wdzięki ciała owej Barbary. Córka waszejmiłości, jakeśmy słyszeli, piękniejsza jest, aniżeli one obiedwie, a rzeczpospolitaz radością ujrzy ukoronowaną dziedziczkę domu, którego pamięcisamych nawet Jagiellonów królewskie cnoty zagasić nie mogły.Bozstrzygnijcie więc, czy Helena Odrowążówna ma wstąpić na tron,który owa Barbara prędzej nad powszechne mniemanie opuści. A żego opuści niezawodnie, za to ręczy wam Bona Sforcya, królowaPolska. Jeszcze nie oduczono się być posłusznym tej, która więcejaniżeli przez trzydzieści lat w całem państwie obwieszczała rozkazykrólewskie; jeszcze nie wszyscy odwrócili się od wdowy ZygmuntaStarego, a wola moja jest jeszcze prawTem na zamku Krakowskim. Nanajpierwszym sejmie da się widzieć, ażali matka ma ustąpić synowej,i czy głos połączonych stanów, jeżeli słusznych rzeczy zażąda, przebrzminiewysłuchany u tronu, od którego on zbyt często niesłusznychrzeczy wymaga.— A gdyby inaczej się stało — przerwała Anna mowę Bony: —to myślicie wtedy odesłać mnie znowu do domu, razem ze wzgardzonącórką? myślicie wysłać po drugi raz na wygnanie, jak natrętnychżebraków?— Gdyby inaczej się stało ? — powtórzyła królowa z żywością. —Jakiż to strzelec bierze jednę tylko strzałę do kołczanu, kiedy wychodzina łowy?— W łasne doświadczenie nauczyło mnie — odpowiedziała Annaz osobliwszym uśmiechem — że wybór środków wcale nie kłopoczei nie zniechęca najjaśniejszej królowej, a małoduszna sumiennośćwcale nie psuje jej celu.Na to odrzekła krolowa, powściągając z trudnością wybuchającygniew:— I mamyż my, księżno, nigdy nie przestawać, jakby nizkiego urodzeniakobiety, nigdy nie odstępować od wznawiania przeszłości porywczemiusty i ostrym wyrazem, a z tego powodu spuszczać z oczuto, co jest jedyną potrzebą? Ja jużem się wytłómaczyła, mościa Podolska,i spodziewam się, że i wy toż samo uczynić zechcecie, abynadal tak przykra rozmowa nie powtarzała się więcej!