Pokaż treść!

2 2 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.— Przekona się wasza miłość — mówiła Bona dumnie — żeśmywas nie po to na dwór nasz wezwali, ażeby czas trwonić na daremnejrozmowie, która dla was i dla nas, po tem, co się wydarzyło, nie możebyć bardzo pocieszającą, jeżeli jej zbywać będzie na głównym celu,jakiśmy dla niej położyli. Złóżcie zatem pozór nieświadomości, którąnasze królewskie pismo już oddawna musiało Usunąć. Świat, co takskwapliwie niewprawnem okiem czyny monarchów przegląda, możew wielu względach sądzić o nas sprawiedliwie czy niesprawiedliwie ;wszelako nikt jeszcze nigdy nie powątpiewał o stałości umysłu BonySforcyi. Baczcie zatem uwolnić nas od niepotrzebnego powtarzaniatego, cośmy oznajmili wam listownie, i chciejcie otwarcie wolę namswoję objawić.—• I ja także—odpowiedziała księżniczka, powstając razem z królowąBoną — spodziewam się, że wasza królewska mość nie trzymao mnie tak błaho, by mniemała, żem ja życzyła sobie widzieć się z tobą,najjaśniejsza pani, której widok nie zestarzałe, a ledwie tylko co zabliźnionerany znowu miał otworzyć. Anna Mazowiecka nigdyby nato widzenie się zezwolić nie mogła, gdyby nie rozumiała, iż powinnajest tak ciężką ofiarę złożyć dobremu imieniu i szczęściu swojegodomu; gdyby nie ocuciło się w niej przeświadczenie, że umysł twój,pani, z jakiejkolwiek bądź pobudki odmienił się. Przybyłam zatem,lubo ze wzdrygającem się sercem, przybyłam za rękojmią twoichobietnic. Ale za przybyciem do Krakowa znowu obudziły się wemnie wątpliwości o podobieństwie uskutecznienia tego przedsięwzięcia;ba! nawet o szczerości i rzetelności waszych zamiarów. Niewszystko ja tak znalazłam, jak mi kazało spodziewać się pismo twoje,pani, które wręczono mi z twojego rozkazu. Powszechny odgłosniesie, że król stale jest przywiązany do wybranej żony, że Kościółwzbrania się wyrzec rozwiązanie węzła, który jego statuta uświęciły;że opór senatu i rycerstwa, odmalowany mi jako ostateczne usiłowanieprzedsięwzięte dla pokonania tego, co każdy może w szczególnościpochwala, jest wr gruncie czczą formalnością, podjętą w imię przestarzałychpraw, która też za pierwszym oporem w nicość się zamieni.Mówiono mi także, miłościwa królowo, i o Katarzynie Austryackićj —mówiła dalej Anna Odrowążowa zwolna a dobitnie. — Mniemasz tedy,najjaśniejsza pani, że ja zechcę jedyne moje dziecię, które samo tylkoze wszystkich skarbów mi pozostało, stawiać na grę wątpliwą?Medyolanka jednej zaledwie chwili potrzebowała, by nagle obudzającesię pomięszanie pokryć bez śladu, i wnet mówiła weselszymtonem:— Wiele wam widzę mówiono, księżniczko, jak słyszę; ale rozumiem,że dama tak utalentowana nie powinna się mylić w sądzieo treści tego. Wspominano o księżniczce Mantuańskiej, a ja wcale