Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 2 1 7ny zaszumiały na obiedwie strony u drzwi, i córka Piastów ujrzała sięw obecności owdowiałej królowej polskiej.Obiedwie śmiertelne nieprzyjaciółki stanęły naprzeciw siebie,—i stały dosyć długo w milczeniu, tylko ponure promienie ich oczukrzyżowały się mierząc długiem spojrzeniem wzajemnie. WszelakoWłoszka, prędzej aniżeli tego dozwalał porywczy charakter Anny,zebrała swe myśli, i kiedy ta niechętne kolano zginała, dla złożeniapocałunku na królewskiej ręce, jak tego dworski obyczaj wymagał,zatrzymała ją z uprzejmą poufałością, a usta, z których tak częstoodzywała się nienawistna Bogu przysięga nieprzejednanej zemsty,spotkały się w oziębłym pocałunku, i potem Bona Sforcya prowadziłapanią Podolską do krzesła, takiegoż samego jak i jej, a którewedług zwyczaju ówczesnego sam tylko król w czasie rzadkichswoich odwiedzin zwykle zajmował. I tak zostawały przez kilkachwil w milczeniu, w ciągu którego jedna z nich zebrała wszystkiesiły umysłu, chcąc zachować się spokojnie, i rozważyła niestety! razjeszcze, jakiby ton w mającej zacząć się rozmowie, był jej właściwym.Bona Medyolańska posiadała wielką znajomość prawideł politykii ludzkiego umysłu, a zatem nie mogło jej być tajno, jak częstokroćzbyt daleko posunięte zamaskowanie nierównie zdradliwszembyć może, niż wierne wyjawienie uczuć i zamiarów, i tak wysokiemiała wyobrażenie o przymiotach umysłowych swojej przeciwniczki,iż nie mogła się spodziewać, by kilka obłudnych wyrazów i czczewylania się zdołały zgasić pamięć tych okropności, jakich księżniczkaMazowiecka dawniej doznała. Zaczem z wypogodzonem okiema pewnym tonem, zaczęła w następujący sposób:— Już dosyć znaczny czas, księżno pani, jakeśmy się nie widziaływ tem miejscu...— Ostatni raz byłam na zamku królewskim zaraz po śmierci księciaStanisława — odpowiedziała Anna odwracając oczy, w którychposępny płomień zaczął się żarzyć; — a kiedym powróciła do W arszawy,spotkałam kondukt księcia Janusza, ostatniego z mojego plemienia(*).— Od tego czasu wiele lat ubiegło ponad naszemi głowami —zabrała znowu głos Bona: — włosy nasze zrzedniały, a wy, księżno;nie widzicie już wre mnie owej żywości i wdzięków młodzieńczych,i ja także na waszem obliczu dostrzegam ślady czasu! Miałżeby czas,O Ostatni książęta Mazowieccy ze szczepu Piastów idący, jeden po drugim bardzoprędko zeszli ze św iata w młodzieńczym wieku, roku 1526, — zdarzenie, w którćmwspółcześni chcą widzieć rękę królowej B ony. Księztw o, którego stolicą podówczasbyła W arszawa, przeszło do Korony, a siostra książąt M azowieckich, A n n a Odrowążowa.pozbawioną została swojego dziedzictwa.