Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 2 1 3rów, niezliczone arkady i filary, zamieniły posępne światło dnia zimowegoprawie na zmierzch, tak, że postacie sług dworskich i strażyniewyraźnie tylko można było widzieć, jak po krużgankach i portykachtam i napowrót przechodziły. Stało się zatem, że Helena Odrowążówna,postępując w towarzystwia pani Horonostajowej, która wielomawyrazami i w rozwlekłych grzecznościach ciągle do niej przemawiała,wtenczas dopiero poznała swojego narzeczonego w przybliżającym sięmłodzieńcu, kiedy ten tuż przed nią stanął. H elena tyle mu m iała dopowiedzenia, jak piękna nadzieja zajaśniała dla niej przed kilkoma chwilami;zwierzenie się przed królewską małżonką nadało jej stosunkomz młodym Boratyńskim taką jakąś jawność, że obróciła się nagle kuniemu i prosiła go, ażeby się zatrzymał na chwilę. Pożegnała siękrótkiemi wyrazami ze Skarbnikową, nie postrzegłszy nawet uśmiechuwzgardliwej nagany na ustach surowej ochmistrzyni, która na jejpozdrowienie wymuszonym ukłonem odpowiedziała, i powolnym krokiemudała się w drugą stronę.Szybkiemi wyrazami opowiedziała dziewica swemu kochankowi, jakpozyskała sobie opiekuńczą przyjaciółkę w Barbarze, jak jej zdawałosię nawet, jakoby zeznanie jej nagle oddaliło coś, co jeszcze opaczniestało pomiędzy niemi, i jako spodziewać się należy, iż potężne wstawieniesię króla, które ona jej przyrzekła, oddali wszelkie przeszkody,któreby sprzeciwiały się uskutecznieniu woli ojcowskiej i przezwyciężyniechęć jej matki. Nic ona wprawdzie nie wzmiankowała o tajemniczychoświadczeniach księżniczki Mazowieckiej i o powodzieprędkiego wylania się królowej Barbary, o którym się domyślała. —Ale gdy napomknęła o pięknych widokach, jakie wspaniałomyślnośćZygmunta Augusta i wstawienie się jego żony dla niej otwiera, o nadziei,że świetność jej domu zasępiona teraz znowu się rozwidni, przezco ona spodziewa się przyjacielowi swojej młodości a narzeczonemu,nie tylko najwierniejsze serce, ale nawet bogactwa i dostojeństwaprzynieść; wówczas wątpliwości Hipolita przerwały ognistą mowęHeleny.Uprzedzenie dziecięcia ku matce nie zaślepiało go tak, jak Helenę;na nic nie zważająca zapamiętałość księżniczki dozwoliła mu nierazrzucić głębsze wejrzenie w przepaść jej serca, a cały tryb postępowaniaz oblubieńcem córki, jaki zachowywała od śmierci Leona Odrowąża,usiłowanie z jakiem naumyślnie przeszkadzała wszelkiemu zbliżeniusię tych, co dla siebie przeznaczeni byli, stanowiły dla niego zanadtowyraźne oznaki postanowienia kobiety, której znał niewzruszonąwolę. Powstały w nim nawet jeszcze pewne domysły o tern,coby mogło w takim czasie księżniczkę Annę na dwór sprowadzać.Obudził je w nim ów urywek listu, napomknienia brata potwierdziły,a dwudniowy pobyt na dworze wystarczył do przekonania go, że