Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 2 1 1lękliwość, która niedoświadczonych na samym wstępie w ten światnieznajomy ogarnia.Barbara pomyśliwszy nieco zapytała: — Czy byłaś już przedstawianąkrólowej Bonie ?— Nie jeszcze! — odpowiedziała dziewica Podolska z nagłemwzruszeniem; bo wspomnienie Medyolanki obudziło w niej nagle rozmaiteprzykre domysły, które w czasie ożywionego opowiadania Barbaryustąpiły nieco z jej myśli.—Jeszcze mnie matka moja nie przedstawiłana pokojach jej królewskiej mości.— Jest ona matką króla, męża mojego — mówiła Barbara pokrótkiem milczeniu —• i damą wysokiemi talentami udarowaną. Będzieszją widziała sam a; synowej zaś nie przystoi uprzedzać o niejcudzą opinię; wszelako — mówiła dalej posępnym tonem, zwracajączarazem badające spojrzenie na córkę księżniczki Anny — pomiędzywszystkiemi, których tylko co opisałam, braknie jeszcze najpierwszego,brakuje samego króla. I cóż mówisz o moim mężu?— W łaśnie też tu, bardziój aniżeli zkądinąd radabym słyszeć opisanie,radabym słyszeć je z samych ust waszej miłości, które tak doskonalewszystkie charaktery malować umieją — odpowiedziała Helena,usiłując nagłe swoje pomięszanie pokryć tonem żartobliwym. —W tem malowidle ręka twoja, pani, mniej będzie błądziła, i pewniejszepotrafi rzucić rysy, kiedy serce nią powoduje, i kiedy nie powinnaśsię pani obawiać aby cię pomawiano, żeś przedmiot pochlebniejszemibarwami oddała.— Czy tak sądzisz? — mówiła Barbara uśmiechając się i nieznaczniepotrząsając głową. — Otóż nie chcę twojego przychylnegomniemania ani podnosić ani umniejszać, albowiem on tak wysoko stoina świecie, że każdy go własnemi oczami oglądać może.— Nader rzadko zdarzyć mi się może podobne szczęście i to tylkona krótki czas; córka Leona Odrowąża nie może spodziewać się, ażebyłaska królewska ją zaszczyciła, i oraz lęka się, aby tylko nie była niemiłymgościem na tym dworze, lubo rycerski umysł pana rozkazał nanim uprzejmie przyjąć wdowę i sierotę.— Nie wierz temu — przerwała jej księżna z zapałem. — Króluważa cię jako dostojną krewną; — nie wszystko pochwala ZygmuntAugust, co się dawniej stało, i wkrótce uskuteczni on swój zamiarpodźwignienia starożytnego domu waszego z upadku.— Umiemy z wdzięcznością, moja matka i ja, cenić taką wspaniałomyślność;wszelako umysł mój nie wznosi się tak wysoko;mnie podoba się spokojne szczęście, które ja ochotnie dobroci waszejmiłości i waszego najjaśniejszego męża póruczam.— Spokojniejsze szczęście podoba ci się, dziewico? Daruj mi, żeto, com słyszała o twojej matce, zaledwie dozwala mi dać wiarę temu14*