Pokaż treść!

2 1 0 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.z damami cudzoziemskiemi! Czy widziałaś pana Zygmunta siostrę,najjaśniejszą Izabellę, która zachowała prawdziwie królewski umysłwpośród trosk nieszczęśliwego małżeńskiego związku, a w przykrościachsmutnego wdowiego stanu, w najprzykrzejszej dolegliwości,jaka kiedy dotknąć mogła dostojną głowę, królowa bez kraju i ludu,jest przecież prawdziwą królową. Infantkę Annę, co pod surową postaciąa poważną godnością ukrywa umysł, który w wykonaniu powinnościnigdy nie zbacza z drogi na prawo lub na lew o: — młodszeksiężniczki, co w młodzieńczych wdziękach i ściślejszem pożyciu usposabiająsię do dostojnego przeznaczenia, jakie na nie czeka. O innychwiesz nader mało, wszelako — dodała cichszym głosem i z powściąganymuśmiechem — cóż sądzisz o mcjej ochmistrzyni, pani Horonostajowój?Uważ ją tylko nieco jeżeli nie jest ona powabna i z obliczai z miny, to przecież nie ma żadnej, coby lepiej umiała powiedzieć,na ile kroków żona królewska naprzeciw odwiedzającym paniompostąpić powinna, i jakie jej wyrazy albo jaka postaw aprzystoiw tej lub owej okoliczności: a to — dodała poważnie — jest takżenader potrzebnem, jak się o tero przekonałam od niejakiego czasu.Widziałaś zapewne hetmana wielkiego, Jana Tarnowskiego — jegosława rozeszła się szeroko po śmiecie, wszelako nie wyraża ona jeszczewszystkiego, coby należało powiedzieć o szanownym kasztelanie!Mój pan a król' i cały naród w nader wielu względach winni muwdzięczność, tak na polu bitwy, jako i na radzie, a on ciągle tylkoubiega za słusznością, chociaż mu nie zbywa na mocy popełnienia nawetniesłuszności. Ów Firlej, który z przyzwoitą niejakąś dumą łączyzręczność polityka, i z układnym charakterem dworaka mocne przywiązaniedo swojej wiary i do starożytnych praw swojego stan u ; staryKmita, którego ponure czoło i niezgięty umysł oddawna nabytymzasługom żadnej nie przynoszą ujmy; Biskup Krakowski,czynny przyjacielnaszego domu; łagodny i rozważny Andrzej Zebrzydowski, conauką a mądrością tak wysoko przechodzi swych współtowarzyszów;ów szanowny Piotr Boratyński, ale — przerwała mowę, postrzegłszy,że dziewica usłyszawszy to ostatnie nazwisko spuściła oczyi obróciła się na stronę — widzę, iż nasza rozmowa staje się zanadtopoważną dla mojej miłej wychowanki. Wszelako musisz mi wybaczyć,jeżeli oko moje ochotnie zatrzymuje się na znakomitych mężach,otaczających tron, do którego mnie łaskawość pana mojego podniosła.— Taki obraz w ustach twoich, najjaśniejsza pani, wcale niemoże być dla mnie obojętnym; wszelako jakkolwiek trafnie malujeszgo miłościwa pani, zdaje się atoli, że w niektórych obrazach dobroćtwoja upiękniła sarnę rzeczywistość. Eacz tedy dalej ciągnąć swojęmowę, jeśli to z wolą twoją się zgadza; bo wyrazy twoje rozpraszają