Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 2 0 9królewskiej, kiedy czułnek i igła spoczywać musiały, budującemia zarazem wesołemi i różnostronnemi wiadomościami politycznemi.Młoda królowa (bo takie cały orszak otaczający ją, składający się powiększej części z Litwinek, już podówczas nadawał jej nazwisko)przeszła prędko obszerny, bogato przyozdobiony pokój, położyła napoblizkim stole złotem haftowaną w aksamit oprawną książkę od nabożeństwai różaniec z drogich kamieni, rzuciła się na łoże tak, że ażobszerne fałdy materyalnej szaty z szelestem rozciągnęły się nad nią,skinęła na najmłodszą z pomiędzy dam swego orszaku i prosiła jójz uśmiechem, by usiadła przy niej; chciała bowiem zabrać bliższą znajomośćze swoją miłą wychowanką.Helena Odrowążówna, posłuszna przyjacielskiemu, a oraz tak zaszczytnemuwezwaniu, które inne damy usłyszały nie bez podziwienia,a pani Skarbnikowa Horonostajowa z wyraźną zazdrością, przybliżyłasię powoli; a to zbliżenie dwóch młodych kobiet prędko zamieniłosię w poufalszą przychylność. Zbyt wysoko sięgające zamiary księżniczkiMazowieckiej były tego rodzaju, że radaby była, jak tylkomożna najczęściej, córkę swoję w pobliżu króla utrzymywała; a zatempo skończonej służbie Bożój, nie bez wewnętrznego uradowania zezwoliłana prośbę niemiłej sobie Barbary, aby jej chciała powierzyćnową przyjaciółkę na czas jakiś, w godzinach, które jak wiadomojej było, Zygmunt August pospolicie na pokojach swojej żony przepędzał,a w ciągu których sprawy innego rodzaju powoływały paniąOdrowążową do królowej matki. I Helena też ochotnie udała się zamłodą monarchinią; wdzięki Barbary przezwyciężyły wstręt, jakimi wspomnienie na tajemnicze wyrazy matki, i nieznajomość świata,zdała od dworu wychowaną dziewicę w czasie wieczornych godzindnia wczorajszego napełniały, a tajemne jakieś uczucie powiadałojej, że w samej tylko żonie Zygmunta drugiego znajdzie najskuteczniejsząopiekę przeciw nieszczęściu, które przeczuwała.— Czy jeszcze nigdy nie byłaś w Krakowie, panienko ? — zaczęłaBarbara po zwyczajnej przedwstępnej rozmowie. — Może ci niejednarzecz zdawać się będzie nową i osobliwszą, jak to i mnie się zdawałoprzed niebardzo dawnym czasem. Jakże rozumiesz? będziesz-li mogłaprzywyknąć do tego dworu ?— Pierwsze postacie, które tu pojawiły się przedemną, miłościwapani — odpowiedziała dziewica — były tak okazałe i tak zadziwiającewiejską dziewczynę, iż lękałam się prawie dalej poglądać, i natrafićna coś i mniej pięknego i mniej dobrego.— Bardzo trafna uwaga, ile na wiejską pannę, jak się chcesz nazywać.O ! zaprawdę, dwór mojego królewskiego małżonka jest siedliskiemwysokiej nauki i rycerskiej cnoty — mówiła dalej weselszymtonem. — To też i damy, które go zdobią, mogą walczyć o lepsząBronikowski: Hipolit Boratyński.1 ^