Pokaż treść!

2 0 4 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.Królowa rzuciła ponure wejrzenie na mówiącego i zdawała sięchcióć odpowiedzieć, gdy wtem od podnóża zamkowej góry dała sięsłyszeć wielogłośna, podobna do śpiewu wrzawa, a w tejże samejchwili odgłos kroków rozległ się w przedpokoju. Roztwarły się szerokopodwoje i Zygmunt drugi ukazał się w komnacie matki.Nie uszło to przed okiem Medyolańczyka, że rysy królowej, którepoprzedzająca scena ożywiła nieco, za ukazaniem się syna przybrałynatychmiast znowuż wyraz dworskiej powagi, z jaką dworne, lubooziębłe powitanie wchodzącego przyjęła i odpowiedziała na nie. Kiedyobecni oddali monarsze poszanowanie, Bona Sforcya postąpiła kilkakroków naprzeciw niemu, i zapytała tonem niejakiegoś podziwienia:— Jakiemuż to przypadkowi winna jestem szczęście oglądaniamojego królewskiego syna o niezwykłej porannej godzinie na moichpokojach?— Nie powinnibyśmy mniemać — odpowiedział August z żywościąnieodpowiadającą dworności, gwoli której nie przyjął ofiarowanegosobie krzesła — nie powinnibyśmy mniemać, ażeby waszejkrólewskiej mości tajna była okoliczność, zniewalająca nas do naprzykrzaniasię wam. Cały Kraków wie o niej, a pomiędzy obecnemi tupanami widzimy niektórych, co także dostatecznie mogą udzielić wamdokładnej wiadomości.— W rzeczy -samej doszły do uszu naszych wieści o jakiejś swawolistudentów ; spodziewamy się atoli usłyszeć od ciebie, najjaśniejszypanie, że ta zupełnie już uśmierzoną została.Wymawiając te wyrazy królowa, zbliżyła się do odleglejszego, wysokiegookna w wysuniętej wieży, które dawało widok na prowadzącąu dołu góry główną ulicę. Król ociągając się nieco, szedł za nią i zająłobok niej miejsce.Tymczasem śpiewanie coraz się przybliżało i w koło pochyłościgóry zaczął się ukazywać liczny orszak. Ciągnęła młodzież po parze,w liczbie czterystu; białe chorągwie powiewały na przodzie,a obłąkani wędrowcy donośnym i mocnym głosem śpiewali setny dziewiętnastypsalm, który Paweł Ordęga, udarowany talentem poetycznym,w nocy, na miejscu gdzie się byli rozłożyli taborem, przy blaskupochodni i świeczników, na język ojczysty i według zwyczaju nowejnauki przełożył. A kiedy orszak ciągnął pod oknem, niektórzyz uczniów podnieśli oczy do góry, i natychmiast jakby za danym znakiemodkryły się wszystkie głowy, i trzykrotnie zagrzmiał jednogłośnyokrzyk: „Niech żyje król!“ Gdzie niegdzie ozwały się bolesnesłowa: „Bądź zdrowa, droga ojczyzno!“ Indziej znowu dało się słyszećimię Bony, ale wymawiane niekoniecznie ze czcią i przywiązaniem.Wtedy Zygmunt August odezwał się niechętnie do matki: