Pokaż treść!

H IPO LIT BORATYŃSKI. 2 0 3— Jestże-li to przyzwoita i odpowiednia obowiązkom urzędnika koronnegoa senatora — ozwał się, arcybiskup — poddymać płomień,który już groźnie podnosi się przeciw ołtarzowi i tronowi? Jeżeli takiesą przykazania nowej nauki, aby wyznawca stał się niewiernymobowiązkom swojego powołania i w chwili zamięszania chodził pomnażajączłe, któremu zaradzać powinien, to całe chrześciaństwo lękaćsię powinno, bo napisano stoi: z owoców poznacie ich.— I wy także, przewielebny mości Gnieźnieński? To tedy dwóchprzeciw jednem u? — odpowiedział marszałek nadworny z zuchwałymuśmiechem. — Zaiste, najjaśniejsza pani, nie racz dozwalać taknierównej walki w swojej obecności; imaj się strony uciśnionegoprzeciw dwom tak potężnym panom, przeciw którym nie mogę się inaczejbronić, jedno twojem wstawieniem się, a niesłusznością ich osobliwszychobwinień. Ale co do was, mości Prymasie, to oznajmiamwam to, co już oddawna musi wam być wiadomo, że wasza duchownapowaga niewielkie czyni wrażenie na wTyznawcach kalwinizmu, i żeja jako współczłonek senatu nie potrzebuję żadnej nauki od równegosobie. Stało się wprawdzie, iż i biskupi tam zasiadają, ale pamiętajcie,że z postępem czasu wiele rzeczy odmienić się może.— Przykro nam jest słuchać podobnej mowy, panie Lubelski —zabrała mowę królowa matka — i nie przystoi wam takim twardymwyrazem przemawiać do książęcia Kościoła, który ze swego urzędui godności jest pierwszym obrońcą wiary w tem państwie; wszelako —mówiła dalej łagodniejszym tonem — nie powinniście nadaremnieodwoływać się do nas; zaczem prosimy was, przewielebny ojcze, i was,jaśnie wielmożny wojewodo, ażebyście panu Janowi tego, co wam niebez słuszności może niemiłem się być widzi, nie brali za złe, ze względuna błędy, w których, niestety, on dotąd się znajduje. Ale kiedyjuż raz zrządzenie boskie dopuściło, że pod panowaniem syna naszegorozszerzyła się klęska sprzecznych wierzeń, to korzystna się nam byćzdaje poglądać na nie z pobłażeniem, tam gdzie tego wymagają usługikrólewskie i ojczyste, a to iżby w jedności a pokoju dążyć do jednegocelu, coście może, chociaż nie wiedząc o tem, i teraz uczynili, zacnipanowie i szanowni dygnitarze. Nie jesteście-li naszego zdania, mościbiskupie Kujawski? Powinnibyśmy tak mniemać, skoro wiadomonam dostatecznie, jako wasz spokojny umysł wskazał wam miejsce pomiędzyobudwoma stronnictwami, tak iż nawet w rzeczach dotyczącychwiary zachowujecie istnie godne pochwały pobłażanie, które je ­dnakowoż bardziej przystoi uczniowi mistrza Erazma, aniżeli kapłanowi.— Nader miło mi jest zawsze, ale i dziwno zarazem — odpowiedziałAndrzej Zebrzydowski z pewnym przygryzkiem — ilekroć widzę,jak wasza królewska mość używasz swoich rzadkich darów dlazaszczepienia pokoju!