Pokaż treść!

1 9 8 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.bardezykami, i że nieco — francuzkiej gadatliwości i trzpiotowstwaprzymięszało się do waszój krwi włoskiej. Ej! strzeżcie się, aby takprzezornych ludzi nie odesłano napowrót na doliny Alpejskie, abytam przedawali sobie szczotki i pułapki na myszy tak jak i pierwej,albo też czyścili kominy, a wtedy moglibyście z dachu według upodobaniauważać i rozpatrywać się i potem na głos rozpowiadać, a tojeszcze, gdyby wam zostawiono tu tyle powietrza, ile potrzebujecie dorozsiania waszej mądrości pomiędzy ludzi!Famulus doktora nadwornego miał niejakąś powagę na przedpokojachkrólowej; czy to pochodziło z pewnego rodzaju odznaczenia,z jakiem królowa obchodziła się z nim, a czego przyczyny zupełnie niewiedziano, czy też z powodu jego odrażającej powierzchowności i ponurościcharakteru: dosyć, że był on niejako przedmiotem postrachudla niższej klassy służących, a tam gdzie się pojawił, próżniacka szczebiotliwośći śmiechy musiały zamilknąć. I na ten raz także przybyciejego nie omieszkało sprawić zwyczajnego wrażenia; rozmawiającypoufale z pomięszaniem rozeszli się i uszykowali w milczeniu, drzemiącjak można w oczekiwaniu końca nudnego świątecznego poranku.* **Prosto i prawie bez poruszenia siedziała Bona Sforcya na krześle,przycisnąwszy mocno na pół okrytą wdowiemi zasłonami głowę dokorony pozłacanej snycerskiej roboty, która tylną część poręczy u krzesłazdobiła. Głębokie zamyślenie wyryte było na lekko pomarszczonymwypukłem czole; i tylko kiedy niekiedy usta jej pokrywały się nieznacznymuśmiechem, jak gdyby przedmiot, o którym myślała, był dlaniej nader miły; wszelako ten uśmiech tak prędko zniknął, iż zdawałosię, że zadowolenie chciała swoje ukryć przed obecnymi. Oko jej niepadło na żadnego z tych, co bez poruszenia otaczali jej krzesło; z poważnąobojętnością patrzała przed siebie i zdawała się zapominaćobecności panów, których jej rozkaz zgromadził.Najbliżej przy niój stał Piotr Kmita; w jego wzroku i na jego półotwartych ustach, leżała chęć, by jakiemkolwiek ważnem przedstawieniemprzerwać przykre milczenie; oczekiwał zatem z niecierpliwością,by jaki wyraz albo też giest królowej podał mu do tego sposobność.Z boku, oparty o stół, stał biskup Kujawski, z założonemi rękamii ze stroskanem obliczem; Andrzej Górka, kasztelan Poznański z prymasemDzierzgowskim poglądali na siebie znaczącym sposobem, a Jakandz Brudzewa zaledwie mogąc stłumić oznaki nudów, jakie w nimobudzała ta niema scena, poglądał na rękojeść swojego pałasza.Oprócz tych pięciu panów, znajdował się jeszcze i szósty, w odzieżyzakonnej i pospolitej, którego ciemniejsza barwa ostro wydatnych ry­