Pokaż treść!

196 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.pod zagrożeniem srogich kar jakie Kościół i szkoła na wichrzycieliwymierza. W net szmer zamienił się na głośny szyderczy śmiech i wyraźneobelgi. Niektórzy silniejsi z pomiędzy młodzieży zerwali sięz ziemi i podeszli ku zaperzonemu mówcy, nie w złej myśli, jak się zdawało,tylko ażeby go nastraszyć w odwet niejako za dawniej odeń ucierpianeprzykrości, i ci niebawem koniec położyli przemowie rektora,który przelękniony cofnął się do stojącego opodal wojewody. Ale ten,daleki od udzielenia mu spodziewanej pomocy, poszepnął z ledwie powściągnionymuśmiechem:— Czujecie zapewne, miłościwy rektorze, że wcale nie przystoimojej wysokiego dostojeństwa osobie być dłużej świadkiem sceny,która tak blizko dotyczy waszej powagi. Przebaczcie zatem, że upomnieniewaszych podwładnych wam samym zostawiam i bądźcie zapewnieni,że jeśli w czem innem potrzebować będziecie wojewody Krakowskiego,to nie odmówi on wam swojej pomocy, jakiej dostojeństwojego dozwala mu udzielić.Piotr Kmita powiedziawszy to, nasunął na czoło bogato haftowanączapkę i odjechał z małym swoim orszakiem. Czarnkowski zaś, nieuważając za rzecz stosowną w tak ciężkich okolicznościach doświadczaćsiły wymowy na własną rękę, co tchu ruszył za marszałkiemwielkim, ścigany wesołym okrzykiem rozswawolonych studentów (*).Rozdział X.X.Już rozwidniało się w północnej części zamku krakowskiego, dworscysłudzy w bogatym hiszpańskim ubiorze, to stali, to siedzieli naprzedpokojach królowej matki, pozdrawiając niechętnym wzrokiemi powściąganem ziewaniem rzadko widziany brzask poranny zimowy,i drżąc od zimna cisnęli się w około jasnego, trzaskającego płomieniaw ogromnych marmurowych kominach. Niektórzy z panów okrycipłaszczami szli jeden za drugim w niewielkich przedziałach czasuprzez szereg pokoi, krokiem żwawszym lecz cichszym, aniżeli owi usługującypróżniacy i poszeptywali z cicha przy ostatnich zamkniętychpodwojach trzymającemu straż odźwiernemu swoje nazwisko, poczem n a­tychmiast puszczano ich wewnątrz. A gdy siódmy z tych odwiedzającychwszedł do wnętrza królewskiego pomieszkania, ukazała się(*) Takie są słowa kroniki: „tegoż samego roku studenci krakowscy pokłócili sięz ludźmi proboszcza Czarnkowskiego, który był bardzo surowy i gorliwy mąż, o dziewczynę,i w liczbie kiikuset opuścili na drugi dzień szkołę, wyrzekając się dawnćj wiary11.