Pokaż treść!

HIPO LIT BORATYŃSKI. \ 9 5Owóż takie to myśli zajmowały Alberta Fryderyka w czasie przemowydeputowanych; zamyślony i z kłopotliwym uśmiechem słuchałon jej, rozważając sam w sobie, jak mu przystoi postąpić w tym razie,Zaczem kiedy oni skończyli, odpowiedział na pół seryo, na pół poprzyjacielsku w wątpliwych wyrazach:— Że nie przystoi mu być sędzią, ani też opiekunem jakiegobądźstronnictwa pod bokiem najjaśniejszego Zygmunta drugiego, ichwspólnego pana; ale że powinni zaufać jego mądrości i łasce, bo wiadomojest, jak król dba o to, ażeby nikt nie był prześladowany o wiaręi przekonania; — przytem ośmielał ich, aby byli dobrej m yśli; bo onze swojej strony uczyni dla nich wszystko, co tylko będzie m ógł: jakożyczliwy współobywatel, tymczasem zaś prosi studentów, ażeby mu sięustąpili, by mógł wjechać do swego domu; jest już bowiem zbyt późnapora, i im samym takoż radzi powstrzymać się od wszelkiego buntowniczegodziałania, które i najlepszej sprawie szkodliwem być może.Powiedziawszy te słowa, dał ostrogą koniowi i przebiegł przezbramę domową, którą natychmiast za nim i za jego orszakiem zamknięto.Przyjęcie księcia pruskiego niezupełnie odpowiedziało natężonemuoczekiwaniu nierozsądnej młodzieży. Z drugiej znowu strony zapałnowatorów począł się uśmierzać: wielu z pomiędzy nich zgromadziłosię około Pawła Ordęgi i zaczęło mu czynić to umiarkowańsze, togwałtowniejsze wyrzuty, że ich uwiódł i doprowadził do niebezpiecznegoczynu.Wtem otwarły się powoli małe drzwiczki od domu, w którymmieszkał Brandeburczyk, a kilku ludzi w niepozornem ubraniu wyszłoi wmięszało się pomiędzy studentów. Po drugiej stronie ukazali siępodobnież tacy, których miano za sługi wojewody Lubelskiego i strukczaszegolitewskiego: ci zaczęli obchodzić pomiędzy tłumem z tajemniczymwyrazem i cichemi szeptami. Wkrótce potem zniknęła obawai niepewność: studenci śpiewając dawną łacińską piosnkę szli paramiw wielkim porządku na niezbyt odległy plac, gdzie przy świetle pochodnipołożyli się obozem i przygotowywali się zgodnie użyć jadłai napoju, które owi przebrani obficie pomiędzy nich rozdali.* **Usposobienie chwilowe nie nader było przyjazne zjawieniu sięOzarnkowskiego, który dopiero teraz w towarzystwie ociągającego sięmarszałka wielkiego przybył z zamku. Już na sam rektora widok dałsię słyszeć szmer pomiędzy alumnami, a gdy ten na ciche wezwaniePiotra Kmity, by użył swojej powagi, zaczął ostrym tonem i twardymwyrazem mówić i rozkazał im natychmiast udać się do swoich celi,13*