Pokaż treść!

HIPOLIT BORATYŃSKI. 193Młodzież ogniście odkrzyknęła głosowi młodego nowatora, ale gdyten obrócił się do Bielawskiego wzywając go, by się z nimi połączył,ten usunął swoję rękę i mówił:— Nie, panie Ordęgo! Co się tyczy tej okoliczności, nie macie corachować na mnie. Dałby to Bóg! ażebym ja, lubo niewinien, niebył główną przyczyną tak występnego postępku!I to powiedziawszy, oddalił się od nich.A studenci, wstrząsając pochodniami i wydając radośne okrzyki,ciągnęli dalej ulicą.* **Kiedy Czarnkowski Augustyn przybył na przedpokoje królowejBony, powiedziano mu, że oprócz wojewodów jest jeszcze wielu innychpanów u Medyolanki na tajemnej naradzie; a w takim razie żadenze sług nie może wejść na pokoje. Wszelako kiedy proboszczCzarnkowski zaczął mocno nalegać, mówiąc, że interes jego tak wielkiejjest wagi, iż najmniejsza zwłoka zagraża niebezpieczeństwem państwui Kościołowi: odważył się jeden ze służących wejść na pokoje,i wnet ukazał się w przedpokoju Piotr Kmita. Słuchał on z wielkiemzgorszeniem zeznań proboszcza — dumnemu temu starcowi nieznośnąbyła ta myśl, że garstka gołowąsej młodzieży, tu, prawie pod jegooczyma, śmiała ubliżać jego władzy; zgadzał się on zupełnie na te suroweśrodki, jakie pomstą ziejący duchowny chciał przedsięwziąć przeciwburzycielowi publicznego spokoju, i ofiarował się nadać tym środkomwiększy jeszcze nacisk wdaniem się osobistem, po poprzedniematoli uwiadomieniu królowej matki.Ale na ten raz marszałek wielki kazał nieco dłużej czekać nasiebie; a kiedy się nareszcie ukazał, to całkiem był zmieniony. O bunciealumnów mówił on jak o lekkomyślnym postępku rozpuszczonejmłodzieży, która niezawodnie za ukazaniem się tylko i po pierwszychpogróżkach powróci do swoich powinności; z roztargnieniem i niecierpliwościąsłuchał obaw biednego Czarnkowskiego, mówiąc z szyderczymuśmiechem, że on, równie jak i inni mężowie jego stanu, robi z muchywielbłąda i że wszystko niebezpieczeństwem zagrażać zdaje się temu,co nie ma serca. A kiedy zadziwiony i rozgniewany rektor nalegałnań, ażeby pośpieszył z pomocą pierwej, nim się płomień rozszerzy,wojewoda tak był spokojny, miał tyle do zapytania, tyle do upomnienia,że więcej aniżeli pół godziny minęło, nim wreszcie Czarnkowski,co nie chciał sam narażać się na zuchwałość młodzieży i nie ważyłsię ukazać, chyba w towarzystwie strasznego Kmity, zdołał skłonićgo, aby z nim razem opuścił pałac królewski.*B ronikow ski: Hipolit Boratyński. 13