Pokaż treść!

190 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.oburącz uchwycił się wrzeszcząc za bok i cała scena nową postaćprzybrała.— Gwałtu! — zawołali patroliści. — Naruszenie pokoju! zbrodnia!Znieważenie sługi publicznego!A młodzież, rozwiązując prędko i podnosząc swego towarzysza,w o łała:— Precz, księże pachołki! Precz, niegodna rutyno klasztorna!Wolność myśli i czynu! Niech żyje wolność!Zaledwie Bielawski spełnił ten popędliwy uczynek, natychmiaststanęły mu przed oczami wszystkie skutki, jakie ztąd mogły wyniknąć.Pożegnawszy zatóm kilką wyrazami na pół omdlałą Teofilę i poruczywszygospodarzowi z prośbą, by ją wyprowadził z izby, która teraz musiałastać się miejscem zgiełku i zamięszania, stanął śmiało przyboku Ordęgi, gotowy na wszystko, kiedy już przyszło do tej ostateczności.Wrzawa, która coraz bardziej wzrastając rozlegała się z domostwaaż po ulicy, ściągnęła więcej jeszcze patrolujących oddziałów;izba napełniona została zbrojnym ludem, a położenie związkowychstałoby się nader krytyczne, gdyby odwaga dowódcy i jego towarzyszówbyła w odpowiednim stosunku do liczby. Nadchodzący popychalizwolna naprzód tych, co byli przed nimi; ciżba coraz bardziejwzrastała, a dla niepodobieństwa utorowania sobie drogi przez tak gęstąmassę, Bielawski i przyjaciele jego nie mogliby byli użyć swoichorężów i wkrótce pokonanymiby zostali, gdyby przytomność umysłudwóch studentów nie przybyła im w pomoc.Wyskoczyli oni oknem z dolnego piętra, pobiegli śpiesznie dogmachów szkolnych.— H ej! koledzy, wychodźcie! — wołali oni ze dworu w ciemneokna — filistry są tam!I wnet otwarły się wszystkie okna, a z największych rozległa sięprzyjazna odpowiedź ; rozwarły się wszystkie furty i furtki, każdy jakmógł ubrany i uzbrojony śpieszył za swoim przewodnikiem do gospodypod Orłevi krakowskim. Przełożony proboszcz, który przez zbytecznąsurowość dawno jak utracił sympatyę wychowańców, lękając się o życie,uszedł tylnemi drzwiami do zamku, chcąc wezwać pomocy PiotraKmity, co jako wojewoda i starosta Krakowski miał z urzędu podswoją juryzdykcyą wyższą i niższą policyę.Zjawienie się tak nagłe tylu nowych zapaśników gotowych doboju, nadało całkiem nową postać scenie pod Orłem, krakowskim. N a­gły odwrót, sprawiony przez nowo przybyłych zapaśników, zmusił patrolistówdo opuszczenia małej garstki, na której czele stali Bielawskii Ordęga, a ci znowu ze swojej strony tak dzielnie korzystali z wolniejszegomiejsca, że pachołcy przyciśnieni z obu stron, musieli opu­