Pokaż treść!

188 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.dzi. Ta izba jest gospodą publiczną, a dziewczęta co to wędrują pO'nocach, mogą...Jeszcze Siewrak nie dokończył swojej uczonej przemowy, a jużpłaz od pałasza Bielawskiego zaczął poświstywać około jego szerokichpleców, sprawując nie nader miłe wrażenie, aż oto Paweł Ordęga, coze swoimi kolegami przybliżył się do tej głośnej sceny, zawołał zacierającręce z uśmiechem:— Nie! nie! panie szlachcicul nie plugawcie swego dobrego pałaszana skórze tego hultaja! Zostawcie to nam, a my rozmówimy sięz tym jegomością. Już ja i tak mam dobry ząb na tego łotra, co tośmie równać się z alumnami królewskiej szkoły dla tego, że frakturąnabazgrać potrafi, a dybie na cudzą szkodę. Nuże bracia! maleńkitaniec około panicza, niechaj nam trochę pobryka!Głośny okrzyk odpowiadający na pożądane wezwanie kolegi, zapowiedziałprzybycie nowych alicznych zapaśników, a odwaga Siewraka,co tak była wezbrała nad brzegi jego dzielności, wtrącona prędko dozwyczajnego łożyska, otworzyła zatamowane źródło postrachu, którebuchnęło w lękliwym głosie przez drżące u sta:— G w ałtu! ratujcie! panowie towarzysze! — zawołał. — Scierpicież-li,ażeby rozpustni szkolarze krzywdzili sługę jaśnie wielmożnegowojewody krakowskiego?Studenci rozgniewani tem wzgardliwem nazwiskiem, zaczęli seryokrzątać się około skóry tego burzyciela spokojności; ale pedel nie nadaremnieusłyszał wezwanie o pomoc swojego towarzysza, i z całą powagąstanął przed drżącym Siewrakiem, podniósł laskę, godło swojejpowagi i mówił:— W imię rektora Maguifici, nakazuję pokój! Nuże panowie rontowi,bierzcie mi pod straż te krzykały; a jeżeli ten lub ów opierać sięzechce, to przecież, dzięki świętemu Stanisławowi Szczepanowskiemu,mamy tu doskonałe postronki, któremi im możem gębę zawiązać.Już patroliści zabierali się do spełnienia rozkazu naczelnika, gdyW alenty Bielawski, co wywijając szablą utrzymywał napastnikóww przyzwoitej odległości, zaw ołał:— Czy oszalałeś, panie pedelu, żeby ważyć się targnąć na domownikajaśnie wielmożnego Krakowskiego? Precz z drogi mnie, i tejpłaczącej dziewczynie i tym zacnym kolegom,, albo pilnuj dobrzeswych uszów!— O! broń mnie Boże! — odpowiedział dowódca, poznawszyz przestrachem nadużycie, którego się dopuścił przez zbyteczną gorliwośćw swojem urzędowaniu, i za które nieochybna a nie nader ła ­godna kara ciężko mu na sercu leżała. — Niech mnie Pan Bóg broni,żebym ja na was, szanowny panie szlachcicu, miał się porywać; ja tylko