Pokaż treść!

H IPO LIT BOEATTŃSKI. 1 8 7rywa się z miejsca, przysuwa się zataczając bliżej i przekonywa nakoniec,że to jest córka zacnego gospodarza Iwanowickiego, Kaspra Gierzanka.Trunek zawróciwszy mu głowę przezwyciężył bojaźń, któradręczyła go na widok tęgiego pałasza i żyłowatej pięści: a więc nienamyślając się długo, usiadł bez ceremonii na ławce z drugiej stronyobok dziewczyny, nie zważając bynajmniej na jej niechęć i na zmarszczoneczoło swojego współzalotnika. I jak zapamiętały bohater, nietracąc nadaremnie czasu, przypuścił szturm do młodej dziewczyny dziwaczniedobranemi wyrazami, które w jego płatającym się od trunkujęzyku niewiele na przyjemności zyskały. Lecz widząc, że pociskidowcipu nie wiele na twardem sercu Teofilki skutkują, i wszystkiejego zalotne słówka albo krótką, albo żadnej odpowiedzi nie pozyskują,postanowił swemu mniej wyraźnemu tłómaczeniu się więcej nadać dobitnościza pomocą tkliwo-gburowatych pieszczot, i objął ręką wzbraniającesię dziewczę.Nadaremnie Teofila starała się oswobodzić od tak natarczywegozalotnika; nie chciała jednakowoż aby szczęśliwszy to widział, z obawyby nie dać powodu do nowej zwady, o jaką dawniej ojciec tak ostroskarcił ją był w Iwanowicach. Ale Wacław Siewrak, nawykły trzymaćmocno, co mu się raz w ręce dostało, przyciskał ją do siebie z całymzapałem rozognionego trunkiem człowieka, a nareszcie tak sięstał natrętnym, że dziewczyna z krzykiem podskoczyła z miejsca i uciekłado ciotki, która przestraszone kurczę zasłaniając skrzydłami, wylałacały potok wymowy przeciw bezwstydnemu opilcowi.— Co to znaczy? — zawołał Walenty Bielawski, przybliżywszy siędo pana pisarza i porwawszy go silnie za ramię.— Czy cię tak świerzbiskóra, że ważysz się w mojej obecności tak bezwstydnie napastowaćuczciwą dziewczynę a moją znajomą?— A! to rzecz niesłychana!—krzyknęła rozgniewana ciotka — żebytak sobie poczynać ze sługą naszej królow ej! Zaczekajno, przyjacielu,do jutra, a zobaczysz! Będziesz ty odpowiadał na trzeźwo za to,jakeś sobie postąpił w bezrozumnem pijaństwie!— Królowej ? — powtórzył Wacław z szyderstwem. — A! to wybornie!Jaka pani, taka i sługa!— Słuchaj-no bratku! — zawołał Walenty. —■Czas już na ciebie,żebyś się ztąd wyniósł, jeżeli nie chcesz, abym ci oknem drogę ukazał!Pan pisarz zamilkł przez chwilę na te pogróżki, których sprawdzeniebardzo było podobnem do prawdy; ale wspomniawszy na swoichtowarzyszów, prędko ochłonął z popłochu, spodziewając się znaleźćw nich pomoc w razie potrzeby, i zawołał z lekliwem zuchwalstwem:— E j! panie szlachcicu na dwóch morgach Chełmińskich! że teżwy zawsze chcecie być kurem na grzędzie! Ale to wcale tu nie ucho­