Pokaż treść!

R o z d z i a ł I .Już było po ite missa est, ale jeszcze lud nie wyszedł z kościoła;jeszcze dyakoni wstrząsali kadzielnicami przed wielkim ołtarzem,a ksiądz śpiewał długim przeciągłym tonem: „błogosławiony co przychodziw Imię Boże“, — i potem postąpił naprzód na stopnie ołtarza,trzymając przed sobą starym obyczajem złotą patynę, by ją daćdo pocałowania najznakomitszym osobom z obecnych w świątyni.Pierwszym, który przystąpił, był człowiek mocno zbudowany, dumnejpostawy a już podeszły wiekiem; ponurość panowała na jegoczole otoczonem gęstemi siwemi włosami, a kiedy ukląkł i ustami świętegonaczynia dotknąwszy znowu się podniósł — rzucił przeciągłespojrzenie na gmin zebrany, — spojrzenie dumy i pogardy, jak gdybychciał szukać wynagrodzenia za chwilowe upokorzenie, z jakiemdopiero co uchylił głowy przed Najwyższym, któremu to uniżenie należało.Był on w sukni podróżnej; lecz kosztowne futro broniące go przeciwostremu grudniowemu zimnu, liczny orszak i szlachty i służących,co bez poruszenia za nim stali i teraz z lekkim szmerem obnażonew czasie nabożeństwa szable znowu do pochew włożyli;— oznaczaływysokie tego pana dostojeństwo. Dopełniwszy pobożnego obowiązku,postąpił na bok ołtarza ku próżnemu krzesłu biskupa krakowskiego,do którego dzielnicy kościół Iwanowicki należał i zbliżył się do jakiegośduchownego, wspierającego się na krześle, który tylko co uchyleniemgłowy odprawił kleryka, co przyklękając potrząsał przed nimkadzielnicą. Duchowny, był to mąż mający około lat pięćdziesiąt;prosta odzież podróżna byłaby godność jego ukryła, ale krzyż dyamentowyna piersiach i tylko co okazany mu honor okazywały dostojeństwa,jakie w Kościele piastował. Gdy się doń ów stary panprzybliżył, zdawało się że duchowny z niejakiemś zakłopotaniem odpowiadałna ciche lecz żywe jego pozdrowienie; a gdy ten w nagłychgiestach zwrócił wzrok swój ku odleglejszej stronie ubocznej części kościoła,duchowny schylił nieco głowę i osobliwszy, niechętny uśmiech