Pokaż treść!

180 ALEKSANDER BRONIKOWSKI.Lecz nie tak uprzejme było powitanie infantki Anny. Dwie innew młodym jeszcze wieku, pamiętne rozkazów matki, stały zdalekai poglądały ciekawie i z pomieszaniem na piękną żonę brata.— Wasza królewska mość dozwoli teraz — mówiła królewskawdowa znowu do króla; — ażeby i nam także wolno było przedstawićdwie damy, które wam nie są tak znane, jakby być powinny,względnie do swego urodzenia i zalet. Widzicie tu oto księżniczkęMazowiecką i jej córkę Helenę Odrowążównę, którą my z rozkazu matkinaszej przywiedliśmy przed was, panie i królu!— Mościa księżno wojewodzino! — mówił August, który przezczas niejakiś stał przed panią Anną ze spuszczonemi oczyma, do księżniczki,którój twardym i wydatnym rysom nowoobudzony w tej chwiligniew i źle ukryta pogarda jakiś prawie ponury wyraz nadały — jakakolwiekmoże być przyczyna, która was znagliła po wielu latach dobrowolniewybrane oddalenie opuścić i naszę rezydencyą przytomnościąswoją zaszczycić; to zawsze nas gotowym znajdziecie do zadowoleniawas, o ile to zgodnem będzie z naszą powinnością, w taki sposób, jaktego oczekiwać możecie od życzliwego krewnego i łaskawego króla.— Co mnie na dwór wasz sprowadza, najjaśniejszy królu paniemój miłościwy? — odpowiedziała wdowa Leona Odrowąża tonemśmiałym. — Oto taż sama pobudka, która znagliła królowę W ęgierskąswoje monarsze dziecię waszej pieczy poruczyć; lubo już latorośleze szczepu Piasta oddawna na salach tego zamku zaledwie mogą odzywaćsię do praw, które szczepowi Jagiellońskiemu dostały sięw udziale. I ja też przedstawiam waszej królewskiej łaskawości sierotę,którą tu oto widzicie; jest to moja córka Helena! N iejest-ciona zaiste dziecięciem ukoronowanej głowy; wszelako ile mi się zdaje,pochodzi przez matkę ze szlachetnego domu: nie także-li, najjaśniejszypanie? nie tak-li, mój krewny książęLignieki? Otóż kiedy los odsamego dzieciństwa nie sprzyja tej dziewczynie, a ona wychowała sięw samotności i ubóstwie, jak to zaiste nie jest godnem jćj przodków,i ojciec zstąpił już do grobu; chciałam ją tedy poruczyć twojej opiece,królu, jako najstarszemu opiekunowi!— Jaśnie oświecona pani! — zagadnął blizko stojący wojewodaLubelski, rzuciwszy wzrokiem na łańcuch przyozdabiający piersi Heleny.Zaprawdę przystoi wam, jako proszącej, jawić się przed królem: ale oraz oczy nasze pociesza ten dowód, że niedostatek, o którymuczyniliście wzmiankę, nie jest wcale u was tak zbytnie dokuczający.— I któż to wam powiada ? — przerwała Anna Odrowążowa, poglądającdumnie na wojewodę — i któż to wam powiada, panie marszałkunadworny koronny, że Anna Mazowiecka ukazuje się przedswoim królewskim krewnym prosząc pokornie o to, co mogłoby sięwydawać daleko właściwszem dla, innych, niżeli dla księżnej z domu