Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 1 7 1już chlubnie zaczęliście w Warszawie. Omyliliśmy się na was, panieSamborski, i żałujemy iżeśmy rozumieli, że pobyt w krajach południowychnauczył was lepiej powinności poddanych względem monarchyi rozproszył ciemności i przesądy, które was i waszych współobywateliotaczają,.Kiedy król mówił te słowa, zdawało się, że przytłumione westchnieniepodnosiło pierś starosty Samborskiego; rzucił on posępnewejrzenie na hetmana wielkiego, ale ten w pozornem roztargnieniu nieodpowiadając- mu żadnem skinieniem, ciągle tylko bawił się z ogniwamiswojego łańcucha.Potem odezwał się Piotr Kmita:— Nie widzę ja w wyrazach tego szlachetnego męża niczego, cobywam, najjaśniejszy panie, albo jemu samemu miało być z ujmą; niczego,coby waszej królewskiej mości nie było już wiadomem. Postanowieniesejmu Warszawskiego znane jest wszystkim, i dopóty jest prawomocne,aż zgromadzone stany zobaczą potrzebę odmienienia go.Wszelako zdaje mi się, że nie jest jeszcze czas wywoływania go przeznowy sejm; bo król dosyć jeszcze ma do urządzenia pierwej, nim towypaść może korzystnie.— Ja z mojej strony — dał się słyszeć Firlej, Wojewoda Lubelski— zawsze wielką wagę przywiązuję do głębokiego zdania m arszałkawielkiego, i całkiem zgadzam się z nim w tej mierze, iż opróczustanowienia praw pani Barbary, ślubnej żony naszego miłościwegopana, wiele jeszcze okoliczności uskutecznić potrzeba co do formyi kształtu, na których im zbywa! Wszelako rozumiałbym, że podobneokoliczności raczej powinnyby przyśpieszyć zwołanie sejmu, aniżelije odkładać; bo powszechne braki, tu i owdzie dające się uczuć, sązdaniem mojern tego rodzaju, że chyba samo tylko postanowienie zebranegonarodu skutecznie im zaradzić potrafi.— Jeżeli pan marszałek nadworny mówi, o ile dorozumiewać sięmogę, o interesie swoich spółwyznawców — rzekł Prymas Dzierzgowski— którym się narzucił za szermierza, to przynajmniej w temjednem ma słuszność, że potrzeba prędkich środków zaradczych, ażebyoddalić złe, co państwu i Kościołowi niebezpieczeństwem zagraża. Jazatem, jako książę senatu, daję zdanie moje na zwołanie rycerstwa,i w moc mojego dostojeństwa wzywam króla, ażeby nie opierał sięmojemu żądaniu!— Przewielebny pan Gnieźnieński słusznie powiedział! — odezwałsię wojewoda Poznański; — bo dlaczegóż odkładać to, co zarazuczynić można?— Bzecz osobliwsza, słyszeć marszałka wielkiego mówiącegoo odroczeniu — uczynił uwagę podkanclerzy Szydłowiecki — i mo-