Pokaż treść!

H IP O L IT BORATY Ń SK I. 1 6 7szego pana upraszam was tymczasem, jeżeli łaska, abyście się udali napoblizkie pokoje i tam oczekiwali chwili,-w której będzie mogło zacząćsię posłuchanie !To powiedziawszy, obrócił się do pana Piotra Boratyńskiego, pomówiłz nim kilka wyrazów poeichu, a potem zwrócił oczy na naszegoHipolita, który ze skromnością odstąpił na stronę, by nie słyszeć cichejrozmowy starszych i znakomitszych mężów.— Oto jest brat mój! — powiedział pan Samborski do marszałkanadwornego z giestern przedstawiającym, a marszałek poglądał namłodzieńca uważnie i jak zdawało się z upodobaniem; ale potem nagle,jakby sobie przypomniał rzecz jakąś, obrócił się do niego i do drugichz blizko stojącej młodzieży, mówiąc te wyrazy:— No! czas już mości panowie, abyście się na swoje miejsceudali! W tym oto małym z lamperyami pokoju, oczekujcie rozkazówpana !Szlachta przeznaczona do towarzyszenia małżonce królewskiej, posłusznawskazaniu Jana Firleja, opuściła salę. Wszystko, co tylko byłoprzytomnych Litwinów, przyłączyło się do odchodzących, a na ichczele szedł Mikołaj Radziwiłł, kanclerz Wielkiego Księztwa i stary JanLacki. Ostatni, przechodząc około siostrzeńca swojego, Piotra, spojrzałna niego ponurym, wyzywającym wzrokiem; ale starosta Samborskipotrząsnąwszy głową, udał się za wojewodą Lubelskim do królewskiejkomnaty.Isie bardzo tam miły przedmiot zajmował zgromadzenie, którew chwili wejścia obudwu panów przerwało żywą a nawet nieco gw ałtownąrozmowę; każdy zdawał się być tylko oddany swoim wrażeniom,jakie to, co się stało, zrobiło na nim. Z zachmurzonem czołemi z zaciśmonemi zębami, Zygmunt August wspierał się na pozłacanemkrześle, z którego w gwałtowności swojej podniósł się był nagle;ciemny szkarłat gniewu i zwyczajna bladość zmieniały się koleją najego licach, a oczy rzucały na otaczające go osoby wejrzenia nieufnościi wzgardy.Najbliżćj przy nim znajdował się biskup Krakowski, i kiedy niekiedyposzeptywał tajemne wyrazy do ucha swojemu panu. A naprzeciwobudwu w pośrodku sali, ujrzał Boratyński księcia Prymasai marszałka wielkiego. Ostatni zdawał się nadzwyczajne poruszeniepod postacią pewności i zaspokojonej dumy ukrywać. A przeciwniearcybiskup, który dopióro co przestał mówić, zwrócone miał oczy naswój krzyż prałacki i tylko kiedy niekiedy rzucał szybkie z pod okawejrzenia na obecnych, jak gdyby chciał wybadać skutek, jaki to copowiedział na nich sprawiło. Z boku zajęli miejsce wojewodowie:Jakand z Brudzewa Sieradzki, Janusz Latalski Poznański, a tuż przynich Andrzćj Górka, kasztelan tego ostatniego miasta.