Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 1 6 5Rozdział XVII.Już odgłos dzwonów nieszpornych pierwszego dnia Bożego Narodzeniaroku Pańskiego 1548 przebrzmiał po wszystkich kościołach,i w katedralnym, i w siedmdziesięciu innych; sale królewskiego zamkurzęsistem już światłem jaśniały, a w bogato przyozdobionych komnatachmagnaci państwa i wielu zagranicznych książąt i panówczekało na ukazanie się Zygmunta Augusta. Taki był podówczasdworski obyczaj, że król po skończonej służbie Bożej udawał się nasalę posłuchalną, a z nim razem królowa matka, jako gospodyni tegodworu, pozdrawiała przytomnych.Ale dzisiaj Bona Medyolańska nie pojawiła się, a chociaż czas zwyczajnyjuż był upłynął, wszelako nic jeszcze nie obwieszczało zbliżeniasię monarchy. Przytomni kupiąc się w gromady, stali poszeptując,i odwracali wzrok od wysokich podwoi galeryi prowadzącej z królewskiegosypialnego pokoju na salę, a ciekawie i podejrzliwie uważali naminę i rozmowę blizko stojących; Litewscy panowie stali oddzielnie odwysokiej szlachty koronnej, a wejrzenia, które wzajem na siebie rzucaliprzedstawiciele obu narodów połączonych pod jednem berłem, nienader były przyjacielskie. Nie jeden z nich prowadził ręką po rękojeścioręża dobywając go nieco, jak gdyby chciał się zapewnić o jegodobroci na potrzebę, która może wkrótce nastąpi, i poglądał zuchwałymwyzywającym wzrokiem na mniemanego przeciwnika, jak gdybychciał go baczniejszym uczynić na giest nieprzyjazny.Kiedy niekiedy otwierały się drzwi od wewnętrznych pokoi,a wszystkich oczy zwracały się prędko na wchodzącego; ale zawszebył to tylko królewski pokojowy, co na palcach przemykając się przezsalę i z głębokiemi ukłonami zbliżając się do jednego, lub drugiegoz najznakomitszych pomiędzy przytomnymi, poszeptywał mu kilka wyrazów,którym zagadniony przysłuchując się ze wszelkiemi oznakamimocno natężonej uwagi, szedł potem w ślady za posłańcem i niknąłpo za materyalnemi firankami od napół otwartych podwoi.Tym sposobem zwolna najznakomitsi panowie obudwu narodów,tworzący tajną radę królewską, opuścili salę posłuchalną, a niecierpliwośćreszty od chwili do chwili zaczęła się coraz wyraźniej okazywaćw podnoszącym się szmerze i prędkiem przechadzaniu się tu i owdzie.Ci, których wiadomości niedalej szły nad to, co tylko same pogłoskirozszerzyły o tem co się stało i jeszcze stać mogło, zaczęli się gromadzićw około tych, co lepiej świadomi byli rzeczy, ułożywszy misternieminę i rzucając prędkie zapytania; a wnet pomiędzy najnieświadomszyrninawet nie było wątpliwości, że to jest niepospolity dzień dworskii że wkrótce osobliwsze rzeczy dadzą się widziść.