Pokaż treść!

158 A LEK SA N D ER B R O N IK O W SK I.trudem. Jeśli to tak w rzeczy samej, to osądzicie sami, jeśli rozważycieco powiedziałem wam przed dwudziestu jednym latami o carowej,która naówczas była piętnastoletnią dziewczyną, i jeżeli zwrócicieuwagę na Owczyna, który sądzi się być wielkim hetmanem i biegłympolitykiem dlatego, że umiał się podobać mojej synowicy... Aleja wam powiem że jestem , dla obojga cierniem kolącym w oku. Jużoddawna kochana moja synowicą żałowała swojego wstawienia się,które wówczas zaniosła za swoim stryjem i drugim ojcem; i możebymdawno powrócił do więzienia, gdybym nie grał dobrze mej roli. Zaczerńtrzymajmy się razem, my i ci Litwini, którzy znajdują się tu jeszcze,ażebyśmy mogli stawić czoło intrygom. A więc w moc mojegodostojeństwa regenta, mianowałem was, Symeonie Bielski, dowódcąstraży przybocznej, złożonej z nowych ludzi ruskich i litewskich prowincyj,a was, Janie Lacki, podskarbim i nauczycielem Iwana Wasilewicza,młodego cara. Wy, kniaziu Bielski, będziecie mieli staranie,ażeby mi straż przyboczną przychylną uczynić, ażeby z nami trzymaław godzinie niebezpieczeństwa; wy zaś, przyjacielu Janie, dołożyciewszelkich usiłowań, ażebyście uzyskali zaufanie młodego kniazia i skłanialiumysł jego ku dobremu, a ku uległości swojemu dziadowi.Tak więc przyrzekliśmy regentowi działać według jego woli, ile tobędzie w naszej mocy, a on mówił dalej po wielu innych rozmowach:— Jeżeli prawdę mam rzec, to powiem, że nie mogę ja tu oswoićsię pomiędzy obcym narodem i dreszcz mnie przechodzi, gdy wspomnę,że mogę umrzeć tu wprzód, nim otrzymam przebaczenie z ust pana Zygmunta,mojego króla, którego ciężko obraziłem. A lenie poglądajcienamnie tak dziwnie — dodał, wyczytując w naszych twarzach myśli, którew naspowstały: — nie zamierzam ja nic złego w umyśle; wstręt mniebierze od zdrady, którą moje sławne życie skalałem, i nie chcę już więcejgrzechów gromadzić na moją siwą głowę. Ale czego ja chcę, to tego tylkojedynie, ażebym był mianowany regentem stosownie do woli zeszłegomonarchy, a był regentem, nie zaś niewolnikiem mojej synowicy, którami winna to, czem jest teraz, i popychadłem tego próżnego trzpiota;ażebym był w dobrej sławie i poważaniu, dopóki tu jestem, ażebymmógł żądać księztwa Smoleńskiego, jako nagrody za długoletnie usługi,i pozyskał wynagrodzenie, dla którego narażałem na niebezpieczeństwożycie doczesne, a może nawet niestety! i zbawienie duszy;ażebym zdołał przyzwoicie wynagrodzić wierność tych, którzy domnie przywiązani byli w niebezpieczeństwie i niedoli, i ażebym kiedyśw ojczyznie mógł się ukazać i stanąć przed rycerskim Zygmuntem, niejako zbieg i wygnaniec, ale jako regent potężnego państwa i niezależnyksiążę nad krajem i ludźmi.To, cośmy widzieli i słyszeli, nader wielce nas uradowało; wszela­