Pokaż treść!

H IP O L IT BO R A TY Ń SK I. 1 5 7Po pod ścianami sali uszykowali się obecni panowie, i patryarchaz duchowieństwem i urzędnikami.Pan Baturyn, powiedziawszy mowę do zgromadzenia, w której wysławiałcnoty i potęgę zmarłego cara, wielkie jego czyny i sławę,wziął pargamin, na którym spisana była ostatnia wola nieboszczyka,pocałował go i jął czytać rzecz następnej treści: że na przypadek zgonu,najjaśniejszy i najpotężniejszy wielki car Wasil syn Iwana mianowałi mianuje swoim następcą, jako cara wielkiego Nowogrodu,Tweru, Włodzimierza, Smoleńska i Pskowa, starszego swego synaIwana Wasilewicza, którego Pan Bóg i święty Mikołaj niechaj racząbronić i zachować. Opiekunką zaś i regentką w czasie małoletnościjego, postanawia swoję najukochańszą małżonkę i zasmuconą wdowę,panią Helenę Wasilównę Glińską, wielką księżnę etc. Wszelako zapomocników i towarzyszów regencyi przeznacza jej swoich krewnych,dostojnego Michała Lwowicza kniazia Glińskiego, i dostojnego SymeonaFedorowicza kniazia Owczyna.Gdy kanclerz skończył czytanie, rozległo się w obszernej salitrzykrotne hura! a wielka księżna zasiadła na krześle tronowem, trzymającna kolanach swoich dziewięcioletniego Iwana; po prawej ręceprzy niej stanął Michał Gliński, po lewej zaś Owczyn.Na drugi dzień potem oznajmiono mnie i panu Symeonowi zKremlina,że nas wzywa nowy regent. Kiedyśmy weszli do jego najskrytszejkomnaty, postrzegliśmy zadziwiającą odmianę w panu Michale.Porzucił on szczudło, na którern przez ostatnie sześć lat opierał się,i rzeźko a pewnym krokiem postąpił ku nam. Zniknął obumarły, jednostajnyuśmiech, który go tak szpecił, a odbłysk dawnego ognia jaśniałw jego oczach.— Dzisiaj dopiero pozdrawiam was po raz pierwszy od czterech lat!■— zaczął mocnym, pełnym głosem: — was, Janie Lacki na Drohobuzie,was Symeonie kniaziu Bielski, którzyście byli moimi towarzyszamiw niebezpieczeństwie wojennem, i w oebocie zwycięzkiej, na wygnaniui w świetności i dostojeństwie! Przeszedł już długi i niepogodnyczas, a słońce znowu przyjaźniej rzuca swoje ostatnie promienie naosiwiałą głowę. Glińskiego!Myśmy mu winszowali szczęścia z odmiany losu, i z powrotu siłyi zdrowia, a on uśmiechnął się i mówił:— Drzwi mojego więzienia były małe i nizkie, musiałem tedy iśćschylony, ażebym mógł przejść przez nie. Wszelako dajmy pokójprzeszłości, a trzymajmy mocno teraźniejszość, ażeby nam przyszłośćpiękniejszą się ukształciła. Wy mniemacie i wielu drugich z wamijest tego mniemania, że teraz dosięgnąłem szczytu i stanąłem na wysokości,gdzie nie może mnie dosięgnąć żaden piorun, ani żadna burza,coby znowu wtrąciła w przepaść, z której wydobyłem się z takim